Er dan te mogen zijn

Kostbare lessen zijn er soms proefondervindelijk. Kostbaar, omdat ze een grote impact hebben op het geheel. Gisteren deed ik spontaan een dansje en ineens schoot mijn jeugdige gestap het oude lijf in het verkeerde keelgat. ‘Knap’ zei de knie. Ik probeerde nog door te gaan, maar het wilde met geen mogelijkheid meer verder. Erop staan was geen aangename bezigheid, dus strompelde ik naar de bank en bewoog wat heen en weer. Buigen, strekken, maar niet overstrekken, ging allemaal. Google bracht opties, maar we gingen voor verrekken of een scheurtje of iets dergelijks. Gelukkig waren de zussen en een vriendin lief aan het meeleven en meedenken. Er kwamen ijsblokjes in een grijze doek en tijdelijke rust. Al babbelend en knabbelend, er waren wat levensvragen en het grote verdriet, werd de pijnbeleving naar verre oorden gestuurd. Er zijn belangrijkere zaken om aandacht aan te geven. Pas na de maaltijd en een mooie koude Pinot verder, klopte de man met het hamertje weer heftiger aan de binnenkant van de knie. Het lijf vertelde het zelf. ‘Hup, in de benen en bewegen, anders kom je tot en met St. Juttemis niet meer van die bank af’.

Even door de pijn heen stappen aan de handen van zuslief en als een gehavende postduif na een lange vlucht, kwam het aan op doorzettingsvermogen en Zen-denken. Pijn laten wegebben door de concentratie naar een ander vlak te sturen. Zolang er mensen zijn die in een tobbe met ijsblokjes kunnen zitten zonder te verblikken of verblozen, is er vast wel een piezeltje wilskracht ergens, dat me aan het lopen houdt. Wel een vrij abrupt einde aan een spontane gezellige zussendag. Bezorgde blikken, moeten we je niet even brengen. ‘Nee’, was het antwoord. Met moed, beleid en trouw komt een mens ver. Als de voorzienigheid beter had gewerkt dan had ik nu niet een bezigheid van het krakkemikkigedames-lijstje hoeven af te strepen. Er zijn veel kwalijker zaken dan die knie. Het leverde wel bewustwording van een lichaamsdeel op, dat tot dan toe volledig op automatisme had gedraaid. Wat valt er weg als je nauwelijks kan lopen. Dat was een aardige hoeveelheid aan dagelijkse dingen. Kinderen kwamen in de alerte stand, belletje van zoon Fysio, instructies en eventueel een telefoontje plegen, maar eerst een dag rust en aankijken hoe het een en ander zich ontwikkelen zou. Het werd niet dik, het werd niet blauw, het bleef de oude vertrouwde knie met duistere krachten aan de binnenkant. De voordelen zijn het vertroetelen, koffie op bed en een bak yoghurt voor de medicijnen, poes Puis met lieve aandacht en nog meer zeeën van tijd.

Gisteren ging het gesprek met name over gemis en verdriet en eenzame kerst, terwijl het gewone leven geacht werd door te gaan. Het heilige moeten valt niet af te dwingen. Als de geest er niet aan toe is, dan kan je wel op strepen staan, maar dan heeft het een averechts effect. Een goede raadgever is iemand, die weet in te schatten wat het welzijn van de betrokkene zal bevorderen, niet door ergens aan te trekken wat bijna zeker het omgekeerde effect zal bereiken. Zaak is om aan te voelen wat het meeste baat zal hebben. Niet zelden is dat een luisterend oor. Soms is het ‘kinderlijk’ eenvoudig. Jeugdliteratuur is van alle markten thuis. Annet Schaap heeft het goed luisteren vorm gegeven in haar fantastische prentenboek: ‘De boom met het oor’. Als een klein jongetje stad en land afzoekt om een oor te vinden, dat niet alleen alles hoort, maar ook nog eens luistert, vindt hij dat bij de boom. Soms zijn we allemaal dat kleine jongetje en is de behoefte aan die boom extra groot. Er dan te mogen zijn.