Nog even doorbijten

Gisteren roerden de genen zich flink bij de eerste regel van het gedicht van een Sint die precies wist hoe de vork in de steel stak. Tranen met tuiten. Onze Pa schoot vol bij het minste of geringste. Je hoefde maar een deuntje van vroeger in te zetten of hij kon niet meer mee zingen door een verstikte stem. Sinds een jaar of tien, ja zelfs op school, hoefde er maar iets ‘van de gevoelige plaat’ langs te komen of ik snifte met horten en stoten mijn teksten bij elkaar. Dat duurde tot ik op een gegeven moment de tegenwoordigheid van geest had gekregen om mijn schrijfsels, met het hart op de tong, aan een ander door te schuiven, zodat zij konden vertellen wat er in mijn gemoed rondtolde. Gevoelig typje hoor.

Geen idee wat het is, buiten die genen dan. Dochterslief hebben er ook last van, ze graven kennelijk diep door. Bij een ontmoeting met Mark Mieras wilde ik hem bedanken voor een lezing in de plaatselijke bibliotheek en tot overmaat van ramp werd ik daar overvallen door dezelfde beproeving in een poging de visie van de school de hoogte in te hemelen, omdat het voor mij als thuiskomen voelde met het verhaal dat Mieras afstak. Over het vuur in het kind aanwakkeren, betrokkenheid en vanuit het kind vertrekken. Gruwelijk genant stond ik daar tussen de gebroken tekst de grond open te wensen. Een sussende Mieras deed daar niets aan af. ‘Verdorie nog aan toe, sentimentele oude dwaas’, sprak ik mezelf toe, ‘kan je het dan nooit droog houden’. Dank lieve Pa voor deze tweeledige emotie. Tegenwoordig laat ik alle karretjes op een zandweg rustig doorrijden en elk groene dal links liggen. Stel je voor, dat ik weer verstrikt raakt.

Dat een vrind van de Sint langs zou komen was duidelijk, al moesten er ineens veelvuldig mensen naar het toilet. De zang met veel varianten op Piet, die allesbehalve genoemd mocht worden zoals het al 67 jaar ondoordachtzame gewoonte was geweest. Dat duurde en duurde, alles in de herhaling, tot daar een grote bons en het getik van de pepernoten de kinderen, met het ongeloof in hun ogen, stil liet vallen, net een seconde genoeg om dochterlief de kans te geven terug te rennen naar het toilet. Kleinzoon een , die het geloof al lang geleden had afgezworen gniffelde toen broer 2 gillende de kamer uitstoof op zoek naar de aanstichter van dit rumoer ‘Ik ga helemaal stuk’, riep hij en rolde theatraal de ogen als ingewijde en medeplichtige.

De berg cadeautjes, ook al waren die gesprokkeld op marktplaats en uit de boekenkasten van het huis waren een schot in de roos. Twee 0.0 biertjes bijna over de datum voor zoonlief, een ongebruikte shampoo en douchegel die al langer in de badkamer stond te verstoffen, een prachtig boek voor mij uit de kast van dochterlief, een juten zakje van de supermarkt met mandarijnen. Voor de kleintjes een hoop licht en herrie, blikken geluidjes en natuurlijk de bal, een met lichtjes nog wel. Een voltreffer voor de allerkleinste pork was het onvolprezen hardkartonnen boek van Rupsje Nooitgenoeg. Een vuilniswagen die al rijdend papiertjes opvrat voor Dribbel. Dochterlief had zich geopenbaard als een echte Secondhand Rose. Die andere genen dus, van haar moeder, die nooit anders heeft gedaan. Sint hoefde niet duur te zijn. Met de Franse aanhang was Kerst al kostbaar genoeg. Groots en meeslepend sparen ze ginds er het hele jaar voor.

Sinterklaas anno 2020, waarbij ik de andere kinderen node mistte en vurig hoopte dat we snel weer compleet een feest konden vieren. Met de thee, het lekkers, de soep en het stokbrood, de chaos en het gekrakeel leek het op de Sinterklaas van toen met het verlangen naar het feest van ooit weer, zonder ellebogen, anderhalve meter en met veel sentimentele gedichten, geschater, vals gezang en geknuf. Nog even doorbijten.