Een diepe droomloze slaap

Goede sier had Sint gemaakt met zijn speculaaspoppen. Weliswaar had een van de huiselijke Pieten de helft soldaat gemaakt en kreeg hij de wind van voren. Sint moest derhalve bij het plaatselijke warenhuis twee goedkopere exemplaren aanschaffen, omdat de bakkers op zondag allen gesloten waren. Het succes was er niet minder om. Véél woog zwaar op tegen ‘minder en iets lekkerder’.

De ochtend was een rondje van de Sint en dat liet de vroege middag over voor de tuin. Het atelier was er klaar voor. De opruimwoede van van de week resulteerde in een heerlijke sfeer om verder te gaan met mijn werk. Soms is te minitieus kijken om daarna details aan te pakken en te veranderen geen garantie voor succes. Het broddellapje werd meer en meer een wonderlijk hoofd, of was het nu alleen die ene wenkbrauw? Hoe schilderen de uren vreet met gretigheid. Evenzeer als het opgaan en alles vergeten wanneer de penselen het doek bestormen in een ultieme poging de gelijkenis naar de hand te zetten. Zeggingskracht heeft niets met perfectie te maken. Ik dacht aan Dumas en haar rauwe beelden die de kracht hadden mij tot in het hart te raken door de ondubbelzinnige boodschap ervan. Daarom besloot ik eeen ander portretje op Khadi-papier te maken. Te ruw, want geen schuurpapier voorhanden om de gesso te egaliseren, maar ook weer goed voor diezelfde onvolmaaktheid. Impressie naar berichtje uit de krant over de vrouwen van Nairobi.

https://www.npostart.nl/project-rembrandt/29-11-2020/VPWON_1311355?utm_medium=refferal&utm_source=tvblik

’s Avonds bij Project Rembrandt probeerde ik door de ogen van de jury te kijken en te zien wat zij zagen. Hier en daar miste mijn oordeel dat van hen en schatte ik de een hoger in op de ranglijst dan een ander. Het winnende doek was ook het grootste in mijn beleving en ik moest het terugzien om te kijken of dat ook echt zo was omdat het indrukwekkender was dan de rest en daardoor in gedachten groeide. Dat was een goed en klein experiment en nee, het was absoluut niet het grootste doek, maar wel het meest karakteristiek en krachtig, bleek bij het terugkijken.Die kwaliteiten hadden het doek dan ook navenant laten uitstijgen boven de rest. Dat doen die grijze cellen boven, of misschien wel het gemoed. Er waren doelgerichte kritieken, opbouwend maar treffender dan de vorige uitzending.

Terug naar mijn eigen aanpak. Nog steeds aan het vogelen en experimenteren. De eerste laag stond er vlotjes op. De kou had de vingers stram gemaakt. Er volgde nog een kleine observatie van roodborst, die onbeschaamd volledig toilet zat te maken in de wilg rechts van het raam. Ze waande zich overduidelijk onbespied. Het was aandoenlijk hoe zeer het verenkleed met zorg en aandacht werd schoongepikt en glad gestreken. Herhaaldelijk schudde ze de vacht om weer opnieuw te pikken en te strijken. Omdat ze op ooghoogte zat, vanuit mijn drie treden hoge residentie, was het aandoenlijk en intiem. Op het nippertje een ietwat onduidelijke foto met de phone, toen ze weer stil zat. De kachelpijp van de buurman braakte een dikke grijze rookpluim. Tijd om te verkassen. Het hoofdstuk werd afgesloten met een vroege mooie zonsondergang. De lucht kleurde het plaatje als een kunstwerk in.

Nog een Sinttocht te gaan naar het bospark, waar deze hulp-oma even moest bijkomen in de warme sfeer van de knusse zondagmiddagfamilie. Uitgehijgd en gegroet met een kriebeltje in de hand van kleindochter, zwaaiden ze me uit. Twee staartjes en een bosgezicht door de spiegeling van de ruit. De goedgevulde dag en avond warmden de vriesvoeten en zorgden later voor een diepe droomloze slaap.