De vrijheid geeft

Gepikt en gesteven ben ik klaar voor de mannen van de bel. Wat een mal begin. Alles is gedaan in een fractie van de tijd, die ik anders neem voor het ochtendritueel, schrijven incluis. Nu is er al een bed verschoond, beneden gestofzuigd en zit een was in de machine. De ochtendstond heeft goud in de mond. Binnen dan, want buiten miezert en druilt de dag voort.

‘Home is where the anchor drops’. lees ik bij een van de bloggers. Dt zou betekenen dat je te allen tijde zelf het huiselijke gevoel met je meedraagt. Er zijn soms wat kleinigheden voor nodig om bijvoorbeeld een ongezellige hotelkamer of je tentje eigen te maken. Daar zijn, waar het mij betreft, boeken en schetsboeken bij nodig en mijn kleine schilderkoffer, die is gemaakt van een ‘carry-case’ voor de microfoon. Verder een laptop en een Iphone en stuur me dan maar op pad. Dan weet ik het anker wel uit te gooien. De versiering voor aan de muur is zelf te maken of ginds aan te schaffen.

Mijn thuis hier is een basis, waar tijd grif haar handtekening in heeft gezet. ‘Het lijkt wel alsof ik bij mijn ouders op bezoek kom’, zei een vriend toen hij de eerste keer bij mij over de vloer kwam en het kleine halletje zag. Dat staat nog volop in de jaren negentig stijl met Marokkaanse lamp, een side-table vol met fotolijstjes, wajang golek en een grote zilveren spiegel. Een dubieus ‘ compliment’ of gewag maken van ‘niet modern genoeg’. Haha.

In de huiskamer is de nieuwe eeuw wel binnengetrokken en heeft zich genesteld in het gemeleerde laminaat, de hoekbank met kussens, de leegte en de planten. De boekenkast en de schildersezel zijn absoluut verjaard, maar me het aller-dierbaarst. Ik heb te lang zonder boekenkast in de kamer geleefd, toen de kinderen kleiner waren en ik het strakker wilde, maar mistte de oude getrouwen te erg. Thuis is waar mijn boeken en mijn doeken zijn, in variatie op een thema.

De bel is krap tegen de muur aan geplaatst, dat kon niet anders, omdat er een schermpje bij zit. Nu kan ik kijken wie er aanbelt. Zelfs als ze niet aanbellen kan ik zien wie er voor de deur staat. Handig bij het belletje trekken, dat de lieve jeugd bij vlagen tot grappige bezigheid verheft. De galerij toont daarna doorgaans een lint van buren, die geen antwoord krijgen op hun ‘Wie is daar’ en luid beklag doen over de vandalen, terwijl heimelijk het kind in mij een buiteling van pure pret en spanning maakt. De mannen wilden geen koffie en vertrokken weer. Ik aanschouw het vernuft en vindt het een staaltje van vooruitgang, passend bij het vernieuwde cachet van de entree van de maisonnette, met haar tegelvloer, grijs/witte verf en de nieuwe brievenbussen. Minpuntje, er zit nu een ja/nee sticker op in plaats van nee/nee. Dus lag vanmorgen het plaatselijke suffertje al in de bus onder mijn vertrouwde ochtendkrant.

De blogger in wiens schrijven de overpeinzing over het anker was opgetekend, bedoelde ‘het gevoel van thuiskomen bij jezelf’. De rust vinden in jezelf en open staan voor het kleine geluk. In die zin kwam mijn anker met de vrijheid van leven, los van alle maatschappelijke verplichtingen waar ik me altijd nauw van heb gekweten, maar dat uit de handen mocht vallen toen de tijd rijp was. Sluimerend was het er altijd, maar nu kon er aan toegegeven worden. Het heeft me veel rust gebracht en liefde voor dat wat gegeven is in dat kleine leven. De jaren zijn in evenwicht ondanks alle drukte er omheen. Thuis is waar je hart tot rust komt en ziel en zaligheid de vrijheid geeft.