En dat is meer dan genoeg

Neem de dag zoals die komt, als je daartoe in de gelegenheid bent. Dinsdagmorgen stuurde ik een app naar zus, omdat we deze woensdag iets ‘gezelligs’zouden doen met andere zus en het oppasuur door mijn hoofd was geschoten. Zus en zus zouden op dinsdag gaan wandelen, een niet al te lange wandeling. Het leek me heerlijk, dus de afspraak was snel gemaakt. Als locatie koos zus voor de Baarnse Bossen. Een koninklijke wandeling van ongeveer vier kilometer. Ik hing mijn denkbeeldige snoeischaar in de wilgen en zette koers naar Houten.

Veel te lang had ik de heerlijke boslucht al niet gesnoven. Het deels aangelegde bos kende grappige beukenlanen met ontroerende bomen die in de kruinen elkaars gezelschap weer op hadden gezocht, knoestig en bochtig, een wirwar aan takken boven ons hoofd.

Het was typisch een bos voor hondenuitlaters. Twee koninklijke vijvers en een kabouterpad, stalen poorten aan de ingangen van de diverse berceaus. Oneindig gekwinkeleer van vogels en een buizerd, die naarstig verder vloog als we te dichtbij kwamen. Varens in hun herfstige nadagen en als beginnende groenuitgerolde bladeren. Het knoestige en bemoste hout van de loofbomen, veel beuk, berk en eik, en drie vrouwenbeelden van hout van de hand van Gert Eussen en een lege sokkel. Ze bleken uit drie verschillende periodes te stammen. 1700, 1800, 1900 en op de lege sokkel hadden we zelf kunnen gaan staan. Niet over nagedacht. Inderdaad verschilden de kostuums. De dames oogsten bewondering onder de zussen.

En toen viel de stroom ineens uit en hield alles ermee op. De boel de boel laten was het enige wat tot de mogelijkheden behoorden. Geen stroom, geen accu, die voldoende was opgeladen om verder te kunnen, geen warm water, geen licht en geen verwarming, uitgevallen koelkast en vriesgedeelte. Koud poedelen, dat was heel erg lang geleden en dan extra vroeg naar de tuin om de laatste wilgentakken kort te maken en de daglelie uit de grond te halen, want die kon niet tegen vorst zei de Oude, al lees ik het in de boeken anders. Roodborst bleef gezellig rondhangen in mijn buurt. Op de stoel, in de struiken op de grond en iedere keer als ik me haastte om het fototoestel te pakken in plaats van de geschoten foto’s met de Iphone, roetsjte ze er vandoor. Teveel aandacht.

Schilderen aan een oefenportret, schrijven en genieten van de rust en het alleen-zijn, wat zo verhelderend kan werken voor een hoofd vol. Oppas Dribbel werd afgebeld, vanwege een hangerig kind. Ze blijven voorzichtig met die risico-oudjes. Wel een app, dat kleinzoon drie af mag zwemmen vandaag. Er is een link waarmee je het life kan volgen. Er mag maar een ouder bij. Ik zit er klaar voor. De link wil niet opstarten. Wat jammer. De techniek staat voor niets, maar dan moet het wel werken, zo’n life-stream. Het is toch weer heel wat anders, dan in zo’n chloor-gevulde ruimte het geploeter van die schatjes volgen met nog een blik andere ouders, opa’s en oma’s. Te warm, te veel chloor, maar altijd een glunderend koppie, dat het diploma hoog boven het hoofd heft. Zo ontroerend, altijd weer. Het laatste nippertje mocht ik meemaken. Maar…met die oma ogen wordt het toch echt een heuse puzzeltocht. Welke van het grut walst daar voorbij in zwemtenue. Ze hebben het allemaal gehaald en dat is genoeg. Diploma-A in de pocket.

Wat een malle dag. Bij thuiskomst brandde elke stroomvreter op ochtendsterkte en de wasmachine stond op pauze. tussen neus en lippen door hebben we ook nog nieuwe brievenbussen gekregen en morgen komt de nieuwe bel. Die van ons deed het al jaren niet meer. Lekker rustig.

Alles is weer geland en ik ben klaar voor de volgende golf. Graag niet virusgewijs maar menswaardig. En dat is meer dan genoeg.