Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Eindelijk was het vierde van de te recenseren prentenboeken binnen en kon het feest gaan beginnen. Vooral prentenboeken zijn zoveel meer dan wat ze op het oog beloven. Een grappig verhaal, mooie illustraties erbij en een wereld aan filosofie erachter. Dan moet je wel eerst dieper graven en elke tekening aandachtig bekijken, afwegen tegen het woord, de ongeschreven regels er tussenin kunnen lezen en daarna de verbanden leggen. Prentenboeken zijn zelden zomaar verhaaltjes. De kracht van het vatten van een visie in een relatief korte tekst raakt vaak diep. De kunst is al die verschillende lagen te zien.

Eigenlijk beschrijven de Kunstmeisjes en Wieteke van Zeil in hun boeken het geschilderde woord ook zo. Kijk en blijf kijken, lees de ongeschreven regels, zie het beeld van de kunstenaar dat in elk detail gevat is, zijn visie en de kracht van de verbeelding. Alles wat een kunstwerk los maakt is inherent hieraan. Daar schuilt ook de schoonheid in. Als het raakt heeft het een belangrijk doel bereikt.

Het schoot lekker op en om half een was ik klaar. Dat luchtte op. Als de hazenwind de stofzuiger door het pand getrokken. Alle overtollige papieren in de tas voor de papierbak en de rest gerangschikt en uit het zicht geruimd. Gang, toilet en kamer spic en span. Net op tijd voor de visite. Schoonkind met kleinzoon 3 en kleindochter kwamen een uurtje tussen school en zwemmen in. Net fijn om even een kopje koffie te halen, voor kleinzoon om zijn lievelingsspelletje te doen met het boekje met de antwoorden en voor kleindochter om zich aan paps vast te klampen en ondertussen wel de drie haverkoekjes naar binnen te werken. Met kleren aan zwemmen stond op het menu. de eerste keer en derhalve spannend. Hoe dichter bij het tijdstip van vertrek hoe baldadiger hij werd. De spanning stuiterde in zijn kleine lijf. De bel en de aankondiging van zoonlief en kleinzoon 6. Wisseling van de wacht. Verse thee en een voetbal zonder schoppende voetjes. De dieren uit fabeltjesland gaven een recital, maar de bal won op alle fronten. Zelfs van zijn lievelingsdier, Rupsje Nootgenoeg, in dit geval als houten puzzel. Aandoenlijk koppie en veel schik. Toen de koek op was, kon niets meer afleiden. Teken aan de wand. Op huis aan dan maar. Dag dag, wel knuffeltjes gestolen van het kleine grut maar wat zou ik die lange lijzen toch weer eens graag in de armen nemen.

Zoonlief kwam thuis eten. In allerijl de kast doorgespit naar iets wat makkelijk en lekker was. Tot mijn verbazing vond ik geen piezeltje pasta meer. Wel nog dunne mie. Zelfs de rijst was op. Dan maar Surinaamse bami met bami trafasie. Groenten genoeg. Kastanjechampignons, ui, knoflook, bosui, paprika met een heerlijke frisse ketimoensalade, gebakken uitjes en gebakken ei.

Zo kabbelde de gedenkdag voorbij met als hoogtepunt de grote bos bloemen van zoonlief zonder tekst, maar die kon ik er bij dromen. Dat was zijn sterke zorgkant. Voor de miniatuurportretten kwamen er twee bij, de eerste was de moeder van mijn moeder, veel jonger dan ik haar kende en de tweede was mijn moeders vader, de rijzige man in het driedelig kostuum. Het gezicht half schuil onder de hoed. Dat was maar goed ook, want portretten zo klein, gelijkend neerzetten, blijft meestal steken in een vluchtige impressie. Te lang wakker gebleven en daarmee voorbij de slaap gegleden. Het lukte maar niet om weg te soezen. Er is nog hoop. Van drie tot negen zijn het altijd nog zes uur. Nieuwe ronde, nieuw kansen.