Een prachtig slotaccoord

De ingehaalde slaap bleef hangen tussen de gordijnen toen de Iphone waarschuwde dat het tijd was om de dagelijkse rituelen op te pakken. Elf uur zou ik bij zuslief zijn. Zodra de musea open gingen, werd het Kunstmuseum geboekt voor vandaag, een late herfstdag in November. Geen kilte, maar zachte kou. Adem schreef geen wolkjes in de lucht. Iets voor elven stopte de kLeine Blauwe Prins voor haar deur.

Eerst het museum en dan de zee. Verrassing. Zus was nog nooit in het kunstmuseum geweest. Het prachtige Berlagegebouw strekte zich breed uit. De entree met de twee obelisken aan weerskanten splitste de spiegelende vijvers in twee welhaast symetrische delen. Het voelde bijna koninklijk, een rode loper waardig, om eroverheen te schrijden. De kikker met haar rondborstig voorkomen heette welkom omdat we de entree vanaf de zijkant naderden. Zij had haar bolle ogen iets dichtgeknepen om duidelijk te zien wie er voor handen was.

De kluisjes waren dicht en de garderobe open. Grote rugzakken moesten in bewaring, mijn kleine mocht als handtas mee naar binnen. Een vriendelijke suppoost verschafte de plattegrond, al houden wij nogal van dwalen op gesternte. De pijlen wezen de weg, maar eerst leidde het oog naar de details van de prachtige architectuur. Het glas in lood, de kleine tegeltjes, het patroon, de symmetrie. Schoonheid overal tot waar het oog reiken kon.

Anders Zorn overrompelde met aquarellen die zo levensecht waren, geen pastel maar stevige tinten, schaduwen die het vlinderende licht onderschreven en benadrukten. Ze trokken de blik naar de bezigheden in de handen, je wilde meelezen in dat boek, of zien wat daar bekokstoofd werd door die twee hoofden zo vlak bij elkaar. Zijn Olieverfportretten waren niet minder indrukwekkend. Verbazing om het feit dat hij tot nu onbekend was gebleven in mijn arsenaal aan opgeslagen kunst in mijn hoofd. Nooit iets van hem vernomen. Wat heerlijk dat er nog te ontdekken viel. Talloze doeken passeerden de revue.

We wandelden tussen de modetentoonstelling door, laveerden tussen pratende groepjes vrouwen die uitgebreid stof en patronen spelden en zagen aan de overkant van de restauratie een schilderij dat de aandacht trok, daar moesten we heen. daardoor belandden we al dwalend midden in Mondriaan. Het Delfts blauwe aardewerk lieten we voor wat het was. Mondriaan en de Nieuwe Stijl toonde alles wat beloofd was in de inleiding op de muur. Werk van de grote meester waarbij ook het vroege werk niet ontbrak, Theo Doesburg en Bart van der Leck. Een lekkernij aan poppenhuizen nieuwe stijl, die heerlijke groot uitgevoerde maquettes. Zijn kenmerkende bomen van realistisch tot abstract. Een lafenis.

Een vleugje modernen, en daarmee Picasso, van Dongen en Bourgeois en daarna met de neus in de boter bij een voor ons ook onbekende Kunstenaar: Norbert Schwontkowski, die zijn schilderijen, groot, donker en indringend, van verrassende titels voorzag, waardoor de humor van zijn visie bovenkwam en het doek een intrigerend kader gaf.

Daarna zat het hoofd mudvol. Er kon niets meer bij. Het prachtige restaurant was dicht. Met dropjes in de auto werd de lunch ingezet. Volgende keer koffie mee en zeker nog eens retour naar die drie musea bij elkaar, maar nu eerst de zee. Licht en ruimte. Scheveningen vlak bij, een wirwar aan straten en opgebroken wegen, maar de vuurtoren het baken bij uitstek. Vlakbij de pier en de Wassenaarstraat mocht de kleine blauwe even uitrusten.

Op de vernieuwde boulevard had men een woud van witte stalen staketsels, lantaarnpalen, aangelegd, die vanuit de residenties het vrije zicht op de zee benamen. De pier met haar reuzenrad was rechts, een kale pier links en precies genoeg afstand om even goed te banjeren. Zwemmers met wetsuits aan zwommen in zee, een surfer danste op zijn tenen naar de kameraden verderop, floot hen toe. Honden dartelden uitgelaten rond. Ergens lag een verroest karkas als een uitgeklede Rietveldstoel.

Golven rolden zich een weg en zee had strand bedolven onder een krakend schelpentapijt, al even kleurrijk. Met het fototoestel in de aanslag schoot zus haar prachtige beelden en ik probeerde het licht te vangen in de weerschijn van het natte zand vlak voor ze in de golven overging of in het schuim dat zich een weg gleed tot vlak voor de voeten. De boodschap in het zand, uit naam van mij en de kinderen, hield nog even stand voordat de zee haar meenam.

De beeldentuin met de sprookjes was een belofte voor later.Het liggende hunkerende gezicht hoog boven op het duin bleek een prachtig slotaccoord.