Een feestelijke gedenkdag

Voorzichting worden de imaginaire slingers uit het glazige vloeipapier van de tijd gepakt en opgehangen. De stoel is al 19 jaar leeg. Andere jaren rolden we diezelfde denkbeeldige slingers uit op het strand. De hele familie bijeen, kroost, schoonkroost en nageslacht. In het zand werden met de verstrooide scheermessen, die de zee in gunstige hoeveelheden had aangespoeld, de boodschappen geschreven. Wensen, verlangens, soms zo krachtig dat het scheermes brak en er een nieuwe voor gepakt moest worden. Anderen schreven met wat verdwaalde splinters wrakhout. Het zout van de tranen mengden zich ieder jaar weer vertrouwd met het zout van de zee. Zilte zoetheid van het verdriet.

De vader van de kinderen zou, was, nee, is jarig vandaag en voor ons op deze dag voor eeuwig jarig gebleven. Het virus doorbrak de traditie van het samenzijn. Belangrijk, maar ook weer niet onoverkomelijk, zo bleek vandaag. Ieder zal verbonden zijn in de beleving op zich, op hetzelfde moment en met hetzelfde verlangen en daardoor toch ook weer samen. En morgen als ik met zuslief aan zee ben, zal ik het gemis voor allen met woorden vangen in het zand om ze door de vloed weggedragen te laten worden op de golven naar onbestemde verten.

Gisteren was er de aardse werkelijkheid van het atelier. In mijn droom had ik het interieur verandert en nu kon er niet anders gehandeld worden dan schuiven met de schaarse meubels. Maar de vaste obstakels, de wieldoppen, belemmerden de vrijheid van wat in dromen werkelijkheid kon zijn en wat in de realiteit niet viel te bewerkstelligen. Alles aan de kant, een kast naar buiten, de ander kast tegen de achterste muur, de tafel aan de zijkant. Maar de ezel dan, waar moest het palet, de schilderskist. Ontreddering en gezond verstand. Het onmogelijke mogelijk maken was voor dromen perfect, maar als het niet werkte, dan moest je het niet willen. Schuif, schuif, schuif. De kast weer naar binnen, de spullen op hun vertrouwde plek. Wel daardoor een en ander opgeruimd en daarmee rust en toch meer speling gecreeërd. ‘Kan het niet uit de lengte, dan maar uit de breedte’. Mijn moeder haar waarheden waren goud waard.

Terug naar oppasdribbel met een zak aan oude verftubetjes, verschraalde mediums, flessen, die van de stroevigheid met geen mogelijkheid meer opgengingen. Straks, later, mocht het bij het chemisch afval worden gedumpt. Dribbel en ik lieten kleinzoon 1 en zijn vriendje achter hun schermen voor wat het was en haalden de laatste zonnenstralen op richting het voetbalveld, waar vaderlief en kleinzoon 2 aan het oefenen waren. Hij hoefde niet vast in de wagen in het kader van ‘hoe omzeil ik die aardslastige kindersluitingen’, maar moest dan wel luisteren. Het is een open boek dat kind van ons. Zodra er een bepaald glimmertje in zijn ogen komt, weet ik dat hij van plan is grenzen te overschrijden. Niet moeilijk om hem een slag voor te zijn. In de oefenwedstrijd die bezig was, zag ik onze dappere voetbaltrots der familie nog een prachtig doelpunt scoren. Ondertussen kroop de kou door de naden van mijn jas. Tijd om huiswaarts te keren. Met moeite, maar een speeltuintje als lokaas, lukte het wonderwel. Aan het eind van de rit, vlak voor het oversteken van de weg, verscheen het glimmertje en hield ik hem vast aan zijn bungelende capuchon. Verbaasde blik, hoe wist ze dat nou weer.

Thuis een dwars door de kast-recept uit eigen hand, dacht ik. Maar zoonlief had een heerlijke Saoto klaar staan met alle ingredienten voor de toevoeging erbij. Bouillon, rijst, sambal, ketjap, ei, aardappel, taugé en gebakken ui. Vandaag zal ik de kast doorspitten op zoek naar nieuwe creaties met de naar achteren geschoven vergetelheid. ‘Je weet nooit hoe een koe een haas vangt’. Een feestelijk maal voor een feestelijke gedenkdag.