Kriewelen kan overal. In een bus , of op een bank in het park, op je inklapkruk midden in het bos of in een hoekje van de bank, terwijl er een boeiend programma bezig is. Bovendien brengt het de rust en concentratie met zich mee om woorden, die gesproken worden, intens en betekenisvol naar binnen te geleiden. De miniatuur familieportretten zijn ideaal om gedachten te schikken en woorden te proeven.
‘Volle Zalen’ van Cornald Maas, die Hans Dorrestijn ontmoet, op de televisie. Indringend beeld en woord. De vlakke monotone stem van de woordkunstenaar, de zwartgallige droge humor onderstreepte zijn succes. Een eeuwige twijfelaar, die gespannen afwachtte of zijn grappen over zouden komen bij het publiek. Wat dwars door de ziel sneed, was zijn dochter. Ze begon te huilen toen ze vertelde hoezeer ze haar vader had gemist als jong kind. Deerniswekkend om dat onverwerkte verdriet in tranen uiteen te zien spatten en de bevestiging later van haar vader die zich als grote afwezige onderschreef met het feit dat hij niet voor kinderen in de wieg was gelegd en er niet mee uit de voeten kon, was al even wrang. Het gaf de vileine ondertoon van zijn grappen een scherpe kant. Achter elk venijn van zijn kant parelde een traan van zijn dochter, die regelrecht het hart in sijpelde.
Het gras van zijn buren is tot op de dag van vandaag groener gebleven, ondanks alle bevestigingen van alle kanten over de grootheid en de kracht van zijn snerpende zinnen. Keer op keer dompelde en laafde hij zich aan dit vermeende verdriet, waarbij het narcisitische trekje in een ‘je kan de kunstenaar in jezelf niet verloochenen’ wrang smaakte naar zijn kroost toe. De milde zachte ommekeer vormde zich in een spel met de kleinkinderen, die uiteindelijk toch de gevoelige snaar wisten te vinden en te raken.
Mijn pen krabbeltde verder aan het verleden. Oma van der Linden, nooit gekend, liep over de Amsterdamse Straatweg te wandelen met haar dochter. Dertiger jaren pothoed, charlestonachtige jas met verlaagde taille. Papier te klein de afbeelding iets te groot, Mijn vader viel van de andere arm, maar komt later. Het gaat niet zozeer om de gelijkenis, maar meer om het tijdsbeeld dat hier wandelt. Oma heb ik nooit gekend, ze overleed kort voor ik geboren werd. Mijn vader was de jongste in het gezin. Dan mijn moeder als vierjarige of daaromtrent, oorspronkelijk met hun gezin aan de deur in de Meloenstraat. Kinderstoel op de stoep met een van de Wimpies. Er zijn er twee geweest, maar beiden waren al vroeg gestorven. Ik plukte alleen mijn moeder eruit en plaatste haar met de donkere frons over haar gezicht in de deuropening. Het waren de handjes en het hagelwitte schort die de aandacht vasthielden. De strik op haar hoofd was groter dan haar hoofd groot was.
https://visie.eo.nl/artikel/2020/11/de-geknipte-gast-andries-knevel-in-eus-kappersstoel
Het programma van Cornald Maas werd opgevolgd door ‘De geknipte gast’ van Özcan Akyol, die Andries Knevel in de stoel liet plaats nemen. Opnieuw iemand die zichzelf een beeld schetste en dat niet kon zonder zijn vrouw te noemen. Eus merkte terecht op dat het lang duurde eer het geloofwaardig werd, die twee-eenheid. De klemtoon, die op ‘wij’ werd gelegd, was zo nadrukkelijk uitgesproken, dat het ingestudeerd leek. Niet iedereen is tot onbevangenheid over zichzelf in staat voor een groot publiek. Het oogde als een kabbelend gesprek, maar ondertussen kwamen er een aantal persoonlijke onderwerpen met respect en aandacht aan bod, de kracht van de vrager. Opmerkelijk was dat de geïnterviewde ook iets wilde rechtzetten. Hij wenste zich toe, dat het algemene oordeel van ‘strenge man’ weerlegd zou worden.
Twee mannen, los van elkaar, zo in het moment met zichzelf bezig, leverden een boeiende luisteravond op. Dorrestijn als vogelaar in de Baardmannetjes en met zijn weergaloze teksten oogstte altijd al bewondering. Knevel kende ik niet echt. In een avond werden losse flarden heel. Onderwijl kriewelde de pen geschiedenis. Vruchtbaar, zo’n avond kastje kijken.
Mijmeringen 
Mooi je avond beschreven, ik heb de programma’s niet gezien, maar na jouw stukje hoeft het ook niet meer denk ik, je laat alle emoties in woorden zien. Knap dat je daarbij ook nog kunt tekenen…en ook nog op zo’n mooi papier, het ziet er prachtig uit!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Ellie. ❤ Het papier is de grote stimulans, dank zij jou ontdekt. ❤
LikeLike