Leve het digitale gemak

Vannacht het boek ‘De avond is ongemak’ van Marieke Lucas Rijneveld uitgelezen. Niet handig tussen de hazenslapen door, want het leverde een aantal pittige dromen op. Ze waren gevuld met onbegrip, eenzaamheid, zo goed als levenloze padden, een reeks overhaaste vluchten en rauwe aandacht. Wat een boek. Ze doorzeefde schoonheid met een rauwheid, die bij mij hooguit, vanuit het verleden, contouren in de herinnering had gekregen, maar ook weer waren uitgewist. Te schurend. De spanning wist ze tot de allerlaatste zin vast te houden. Het hele verhaal lang voelde je dat er dreiging was, die moest ontaarden. Geen opbeurend boek, geen luchtig boek, maar zwaar als stroop. Ik droeg in een van de dromen een opvallende enkellange knalroze teddyjas. Het stond me erg goed en vrouwelijk. Het duurde even eer de zinnen weer waren geschud.

https://www.avrotros.nl/volle-zalen/gemist/detail/item/volle-zalen-jenny-arean-10-11-2020/

Gisterenavond stapte Cornald Maas, van het programma ‘Volle Zalen’, de wereld van Jenny Arean binnen. Ik nestelde me eens lekker in de bank, de koffie onder handbereik. Haar typische Jenny-timbre klonk opgewekt en vrolijk al erkende ze na het beëindigen van haar carrière het gemis te hebben vertaald in depressiviteit. Ze wilde niet stoppen, maar kon eenvoudigweg niet langer meer. Herkenbaar. Als de jaren gaan tellen, brokkelt er steeds vaker een klein stukje af van het normale, onbewust gedragen, leven af. Het succes dat haar was komen aanwaaien, kwam mede dankzij de genen van een zingende moeder. Het ging allemaal goed, omdat ze leerde boven de materie te staan. Ze noemde het: ‘Dat je de macht zodanig in handen hebt, dat je om de zinnen heen kan denken. Dat het een deel van jezelf wordt. Het moet vers blijven, zodat het je ziel aanraakt. (…) Het is al begonnen voor het begonnen is.’ Zoals bij het schrijven het belangrijk is om tussen de regels door te schrijven.

Ze boomden over haar carrière, over ouder worden, over dat afscheid nemen van die volle zalen, over de ouders en de opvoeding, de dochter en haar enige kleinkind. Wat een mooi beeld werd hier neergezet, tegen een achtergrond met een litho van Marlene Dumas: Dorothy–D-Light. Cornald verstaat de kunst van het luisteren en weet de juiste vragen te stellen op het juiste moment. Gemoedelijk en knus eigenlijk. Alsof je bij hen aan de tafel zat. De kleindochter die op visite kwam, maakte haar ineens weer tot een liefhebbende humorvolle oma. Lunchen en wandelen dwars door Amsterdam. Ze kreeg nog altijd individuele optredens in haar schoot geworpen. De kers op de taart, noemde ze dat, iets wat nog altijd wel mogelijk was. Aan het eind zagen we haar optreden bij Kaleidoscoop van Wende Snijders in Carré. Bij het inzingen klonk haar stem nog breekbaar, maar tijdens het optreden triomfeerde Jenny met haar dijk van een stem, waarbij ze lief en teder begon, maar eindigde in het opentrekken van alle registers, waarmee ze alle bladzijden van de ouderdom van de kalender scheurde. Wat een krachtige vrouw.

Het is nog wat heiig buiten. Niet alle nevel van vannacht, die bijzondere en geheimzinnige slierten die langs de huizen en door de stille straten waren, is opgetrokken. Er blijft nog een restje onduidelijkheid bestaan, al is het mysterie verdwenen met de komst van het licht.

Kleinzoon heeft vanmorgen wat morfine gekregen tegen de pijn. Dat kleine lijf met zo’n paardenmiddel lamgelegd. De knie zit goed ingepakt. Vanmiddag maar eens even aanwaaien. De boekenavond is ook vanavond, maar voorzichtigheid is nog steeds geboden. Het zal me niet overkomen dat, in het zicht van het einde van de tweede golf, er nog net een virale aanval opduikt. Ik zoom en zij komen samen. Leve het digitale gemak.