En daarmee recht te doen

De onrustige nacht eindigde in een even turbulente droom. Zo werkt dat door. Kleinzoon is vandaag aan zijn knie geopereerd en dan loop je pas hard tegen de virusfeiten aan, want even mee naar het ziekenhuis met dochterlief zit er niet in. Er zijn nog meer vragen, die door het hoofd spoken. Hoe moet het met een rolstoel en de drie trappen op, als er geen lift in de buurt is. Gedachten die rond blijven dwarrelen.

Verder is het een dag van niets. Geen plannen anders dan lezen en schilderen. De doeken voor zoonlief afmaken is een optie. Eerst de was, dan misschien even een stukje fietsen en het hoofd leeg maken. Boeken inpakken als verrassing. Ze zijn de zoete troost, altijd.

Backpacker Dean en zwerfkatje Nala samen op reis

Pluis ligt onder de sprei op het dekbed en heeft zich tegen de benen gevleid. Er was een filmpje op FB, van een Schotse backpacker die een wereldreis maakte op de fiets en in Bosnië een zwerfkatje vond. Een kitten van zeven weken. Hij nam haar mee naar de dierenarts omdat ze hem volgde en hij besloot haar te houden. Vorig jaar reisden ze samen door Europa en werden onafscheidelijk. De foto’s zijn vertederend en maken duidelijk dat de trouw van een dier aan de baas onovertroffen is. De stelregel bij het halen van een dier was voor mij helder. De poes kiest jou, jij niet de poes.

-Vooruitgaan/ is teruggaan/ naar wie je was/zijn/ wie je altijd/ bent geweest- is een gedicht van blogger. http://www.veraschrijftpuur.nl en het houdt me even gevangen. Vooruitgang is groei en ontwikkeling. Nieuwe ideeën niet uitsluiten maar omarmen, veranderingen invoegen in het bestaan. Flexibel zijn wil niet zeggen dat de waarde van het zijn verandert, of dat iets wezenlijk verandert. De keuze bepaalt de weg, een eigen keuze. Soms is iets waardevast en blijft bij je. Een positieve kijk op het geheel der dingen, ondanks alles wat er gebeurd is. Door de loop der jaren heen zijn er nogal wat turbulenties geweest, veranderingen, aanpassingen, maar het heeft de kern niet aangetast. Wel de naïviteit wat afgeslepen. ‘Door ervaring wijs geworden’ zeiden ze vroeger. Zo is dat. Als je het leven als een leermoment beschouwt, dan zijn er veel zaken waar je, met de tijd die verstrijkt, een stuk bedachtzamer door kan worden. Het overpeinzen levert met regelmaat mooie nieuwe wegen op.

De verwondering blijft en is daarmee voedend. Om de schoonheid van de natuur, om de reacties van mensen, om het leven zelf. De band die gesmeed wordt met het landschap waarin de wandeling plaats vindt en dat soms vertrouwd is en dan welhaast onbegaanbaar. Het leven is eb en vloed. Het komen en gaan met het rollen der golven en het terugtrekken voor de verwachtingen in sommige opzichten. Groei is er door de ruimte die er blijkt te zijn als verwondering de leidraad wordt. Dan is het mogelijk om af te dalen naar het wezenlijke zelf, te luisteren, te voelen en te begrijpen.

Het voordeel van niet de afleiding op kunnen zoeken is dat het naar binnen keren zich als vanzelf aandient. Tijdens een wandeling, tijdens het zijn op de tuin, tijdens het lezen, tijdens een documentaire. Diepte en tijd omlijsten elkaar. De kunst is om het af te pellen tot de essentie en daarmee recht te doen.