Dat wonderschone

De dames schaap zijn opgestegen. November beleven met een nazomerse temperatuur. Achtien graden wordt het vandaag. Gisteren op de tuin was achterbuuf al aan het werk. Ze had de tip om lavameel te kopen voor de voeding van de grond. Buuf heeft groene vingers en van die handige adviezen. Bij het wieden leerde ze me vooral te wachten tot er drie blaadjes aan het plantje zat. Dan kon je determineren waar je mee te maken had. Met een open vizier leer ik veel bij.

Berk is niet meer. Die prachtige mooie berk is omgezaagd en dat ging maar net goed. Een onwillige tak viel bij de Oude in de tuin, een meter van de glazen kas af. Het was dan ook een hele klus en er kon maar vanaf een kant gewerkt worden, terwijl de stam op de grens van beide tuinen stond. Kleinkind van Buuf wilde heel graag de ‘Pipowagen’ zien en samen kwamen ze even aanwippen. Goudlokje met een aandoenlijk blauw brilletje op de kleine neus kreeg een schelp waarin de zee aan het ruisen was. Later vertelde zijn oma dat hij steeds weer de schelp uit zijn broekzak haalde en luisterde, iedereen moest ook even luisteren. Zo’n lispeltuut werkt altijd.

Langzamerhand kom ik erachter wat heel belemmerend kan werken in de schilderkunst. Alle regels die her en der zijn opgesteld door allerlei mensen, die er ervaring in hebben, kunnen heel tegengesteld zijn en ook remmend werken in de vrijheid van het eigen proces. Al doende leer ik nu, bij het opzetten en weergeven, de regelen der schone kunsten af om mijn eigen handtekening de ruimte te geven. Een soort van blanco omwille van het experiment. Alles wat ik tot nu toe heb meegenomen, heeft bijgedragen aan dit inzicht. Je moet het eerst beheersen alvorens het los te kunnen laten. Een boeiend avontuur, die vast nog heel wat zal opleveren aan leermomenten en verdere ontwikkeling. Het is voor het eerst in mijn schilderperiode, dat het gevoel van rust neer is gedaald. Een soort thuiskomen. Je eigen cursus mogen zijn is een groot goed en de inspirerende ruimte werkt er hard aan mee.

Wonderlijk is dat ik jaren lang de kinderen in de groep wel die ruimte heb gegund. Alle materialen stonden voor het grijpen. Alles mocht worden gebruikt. Zo hebben zij en ik heel wat ontdekt aan vaardigheid, techniek en materiaal. Kijken, voelen, ruiken als basis voor het ontdekken. Iets weten te presteren, wat voor ieder een eigen schoonheid meebracht om daarna, het meest boeiende van alles, de ander mee te nemen op de ingeslagen weg en zo de kennis te delen. Daarom is Project Rembrandt heerlijk om naar te kijken. Niet alleen de individuele vorderingen te zien, maar juist ook om mee te kijken door de ogen van Lita Cabellut en Pieter Roelofs, wiens keuze tegengesteld aan de publieksjury kan zijn. Wat telt voor de een, geldt niet perse voor de ander.

De dag zat er weer op. Het kaarslicht mocht uit en de deur ging weer op slot. Een laatste groet aan de kale berkenstam, waar roodborst verdwaasd rondhipte. Bij het richting hek wandelen had de lucht wat extra warmte voor me in petto en bracht de sloot een weerklank op wat zich in het wolkendek voltrok. Dat wonderschone.