Helend en troostrijk

Zo rustig als het weer was, zo roerig was de dag. Flarden en vegen van het nieuws waaiden op, uit de radio in de kleine blauwe, op de laptop, uit de monden van de mensen om me heen. Buuf gebaarde me te komen zitten in het zonnetje. Haar tuin lag achter de mijne en met de lage zonstand werd mijn verhalentuin een al snel te koude schaduwtuin.

Een droeve boodschap. De twee berken waren in gevaar. Ze stonden op de grens van de Oude en buuf. Ze waren prachtig tot de Oude de helft van de grootste aan zijn kant had weggekapt om meer licht in de kas te krijgen. Nu was zijn missie beide weg te krijgen. Ik moest er niet aan denken. Schoonheid vernietigen doet altijd pijn, maar de gedachte erachter ook. Zuiver op de graad is niet voor iedereen weg gelegd.

Sarren is een nare eigenschap, die geen mens moet willen. In het gesprek werden mijn gedachten er zijdelings mee geconfronteerd en weigerden de negatieve kanten van het geheel. De enige raad die ik kon geven, was afritsen en laten vallen, daarna aarden, twee voeten stevig op de grond en een strategie bedenken, die helend zou zijn voor de geest.

Joe Biden die gekozen werd, was dat andere, nu heuglijke, emotionele moment. Had er zelfs van liggen woelen bij de gedachte dat het volk toch weer de opruiende woorden van Trump zouden honoreren, maar met die ene republikeinse kiesman, die vertelde dat hij zijn kleinkinderen wilde leren, dat waarheid en eerlijkheid recht doen, had ik hoop gekregen. Geen ijdele, bleek nu. Er viel weer adem te halen, opgelucht nog wel.

Wij hadden, twee vrouwen op een bankje, een fijn gesprek. Prietpraat over de kinderen en de kleinkinderen, plannen, wat ongemakken en het kleine geluk, maar ook diepgang over zielenpijn en verlangen. De zon warmde het hart en filterde door het blad van de notenboom heen, de vijver lag er roerloos bij. Late dahlia’s en de kleine salvia bloeiden nog welig, goudsbloemen strooiden oker in het rond. De dames schaap aan de overkant van de sloot graasden zich een weg door het hoge gras. Een mankepootje ertussen en de anderen beschermend om haar heen.

Het schilderen bracht rust. Tweede oefening, weer olieverf op papier, maar eigenlijk te laat begonnen en mijn verzamelde grote krantenfoto’s thuis laten liggen met inspiratie voor vandaag. Dat werd dus een sessie van een uur of twee. Het buitelen van de gespinsels stroomlijnden door de arm het penseel in naar buiten, waar gisteren het hart in beroering was, was het nu de geest. De streken waren onrustiger, minder vloeiend, meer gepruts. Duwen en trekken tot er kalmte kwam in het gemoed. Alles heeft beslag op het handelen.

Het begon al te schemeren, tijd voor kaarslicht. Vredige vlammetjes bij het schrijven van het tuindagboek. Wandelend langs de sloot, waar de avond in alle stilte neerdaalde en de kou in witte slierten nevel optrok. Hier en daar nog een enkele stem van een van de tuinders, de kreet van een reiger, gekras van de kraaien in de boom bij de paddenpoel.

Menselijk gevoel, menselijk gewoel, die turbulentie was ver te zoeken in dit zo kalme tafereel. ‘Komt tijd, komt raad’ fluisterde het verleden en mijn moeder er direct achter aan: ‘ De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend’. Mijn adem tekende wolkjes, die de onrustige gedachten omsloten en met zich mee voerden de nevel in. Natuur is helend en troostrijk.