Dat alles in één spoor glijdt en raakt

Alles roept, alles schreeuwt me op te schieten, maar de krant is net uitgespeld en het verhaal kan nu pas beginnen. Negeren is de beste optie, al smacht elke vezel eigenlijk mee met de lokroep van een zonnige herfstochtend. In de krant maak ik kennis met de zangeres VanWyck, het alias van Christien Oele, die me totaal onbekend was. Terwijl ik schrijf klinkt haar omfloerste, bedachtzame stem en speelt met de kleuren van buiten. Leonard Cohen klinkt door, het verleden sijpelt naar binnen in de lome gitaar, de drijvende kracht van de piano, haar breekbare noten. O zeker, het schudt de poezie, de emotie los. Soms ontdek je iemand en dan weet je dat dat niet meer los te laten valt, zoals bij George Moustaki, Leonard Cohen, Loudon wainwright en Tracy Chapman gebeurde. Draag de muziek mee in het hart, doorwoel de woorden en verweef ze tot een onderschrijven van wie je bent. De omlijsting van de emotie van het bestaan.

Ze schrijft over ‘An Average Woman’. Een doorsnee vrouw, die worstelt en faalt en lacht om andermans grappen , terwijl er ook vrouwen zijn die de zeven zeeën bevaren en die zelfs hun lot overwinnen. Maar zij is, net als bijna alle vrouwen die ik ken, een doorsnee vrouw met haar eigen sores en in haar kleinheid groots. Het lied is een ode aan haar grootmoeder, die de ‘gave van het woord’ bezat maar een bescheiden leven leidde. Een duwtje in de rug van Arthur Japin bewoog de zangeres om te kiezen voor de zang. Wat een geluk, dat Menno Pot een interview had met haar. Anders was het volledig aan mijn neus voorbij gegaan. Nu stop ik niet meer met luisteren en vervaagt de drang om naar buiten te gaan. Zo werkt iets wat de ziel treft.

De dag kan al niet meer stuk. Er valt zoveel te ontdekken, inspiratie op te doen en ik verheug me erop dat ik straks met de oortjes, die ik van zoonlief heb gekregen, nog zuiverder de tekst kan beluisteren. Het hele repertoire binnenstebuiten kan keren.

Ooit hoorde ik op een plat dak tegen de muur van mijn kleine pijpenla geleund, via de radio, een nummer van Loudon Wainwright en net als nu trof me dat diep. Het had heel wat voeten in de aarde eer ik de naam van de vertolker had gevonden, maar daardoor was ook het verlangen groter. Een heel ander genre, niet alles sprak aan, maar bij een bezoek aan New York kocht ik daar mijn eerste cd’s van de zanger. Grijsgedraaide emoties. De essentie pakken met een beperkt aantal woorden is zo waardevol.

Tracy kwam ik op het spoor in een groot huis bij vriendinnen van vriendinnen waar ik een nacht logeerde. Ik zat in de serre van de boerderij. Zon op het erf, kanten gordijnen als decor omlijstte een vredig tafereel en achter me hoorde ik ineens de donkerbruine stem van Tracy Chapman, waarvan ik destijds ook het bestaan niet wist. Een van de vriendinnen zat op een doorgezakte rookfauteuil, gitaar in de hand, en pingelde mee, terwijl de zon verstoppertje speelde met de bladeren. Spoor naar het lijnenspel op de grond.

Het is meer dan muziek, het is gevoel, dat vleugels krijgt door het verbonden zijn van de stem en de tekst. De omlijsting van de instrumenten voegen toe dat alles in één spoor glijdt en raakt.