De juiste combinatie

Uit het kleine vierkante kastje boven in het trappenhuis komen vrolijke noten, wat vroeger arbeidsvitaminen had geheten. Extra ondersteuning voor het humeur tijdens het werk. De schilderstrap leunde tegen het gisteren geverfde grijze onderstuk van de muur. De entree wordt chic grijs/wit in plaats van het grauwe beton. Beneden is de man, die ik nu al drie ochtenden ontmoet, de deur aan het verven. ‘De krant,’ reageerde hij. ‘Dat zullen niet veel mensen meer doen, ze zitten allemaal op internet.’ ‘Zo gezellig’, reposteerde ik, ‘krantje, koffie.’ Aan zijn oplichtende ogen zag ik dat het beeld nostalgische gezelligheid binnenvloog. Uit de radio klonk nu de Jerusalema-challenge. De klanken buitelden vrolijk over elkaar heen en het koste me moeite om niet een kwartslag te draaien op de te smalle treden.

Gisteren schoof door de brievenbus een enveloppe van het ziekenhuis, met een foto van alle medewerkers van ‘mijn’ afdeling . Bij het zien van die lieve gezichten schrijnde het gemis heviger. ‘Lieve jij, we missen je!’ En achterop ‘maar ook de patienten missen je! Houd vol en hopenlijk tot snel. Liefs afd. 5B’ De wereld kleurde lichter bij het lezen van die woorden.

De voetbaltraining van kleinzoon 2 begon om drie uur in de winter in plaats van vier. Om drie uur was ik present om op kleinzoon 1 en 4 te passen. Het was prachtig weer. Het park lag op een steenworp afstand. Dribbel stribbelde hevig tegen toen zijn vader hem aankleedde om mee naar buiten te gaan. Buggy’s hebben een anti-seniorenbeleid ingevoerd met hun onneembare bevestiging, die gordel heet. Zweet op de rug als alle obstakels zijn genomen en eindelijk de verlossende klik klinkt. In het park mocht hij uit de wagen.

Of je nu in Central Parc wandelt of hier in het park, dankzij de oude majestueuze bomen en de prachtige herfsttinten vallen beide plaatsen onder een noemer. Schoonheid ten voeten uit. Natuur, wat ben je mooi. Een wit veertje op het asfalt. Dribbel wil er mee voetballen, maar dat lukt niet. Oppakken en omhoog gooien, laat broer met een esdoornzaadje zien, dat zich helikoptersnel rondwentelt. Het veertje in de kleine kinderknuistjes gaat omhoog en hij laat het vallen. Dwarrelend bereikt het de grond. Roodborst trekt net aan iets eetbaars, maar hipt haastig weg onder de bassende stem van de kleine man.

De gekoesterde auto mag over de muurtjes op maat rijden. Langs de gakkende ganzen en de meeuwen op de steiger die in stelling lijken te staan voor een eerste duik. Langs een oude vrouw, die naar de dieren tuurt en nu naar het autootje. Een voorzichtige glimlach bereikt haar gezicht. Ritselende bladeren zijn heerlijk om doorheen te schoppen of met een stokje op te rullen. Zitten en lopen, zitten en lopen, hij geeft het ritme aan. We kuieren voort, de heuvel op, langs de lange verticale bomenpartij, het domein van vleermuizen en van roek of kraai. Er was ook een vreemde eend in de bijt, die met een hoge uithaal de mezzosopraan tussen de bassen speelt. Aan de vleugelslag te zien kleiner dan de anderen.

Soms werd blad gepakt en grondig bestudeerd. Kleinzoon 1 leerde en passant het verschil tussen een eikenblad en een kastanjeblad en ten leste spotten we nog net de inktzwam tussen de gevallen bladeren.

Al met al drie kilometer in de benen en ‘trek in iets lekkers’ werd een peer, verwend geschild op een schoteltje. Dat maakte de rauwe bonen zoet. Moe maar voldaan stond een aflevering van zijn lievelingsprogramma over een Indiaas jongetje op het menu, terwijl kleinzoon 1 wegzakte in zijn Pokèmonspelletje.

De vaat was mijn deel, met verve. Heerlijke dag. Park, zon, kleur en telg. De juiste combinatie.