En weer ‘Oma’ af

Het ochtendritueel omgedraaid gisteren. Eerst schrijven, daarna douchen en aankleden en vervolgens pas de koffie. Arme Pluis had de inhoud van de verorberde brokjes op het hoogpolig tapijt gedropt, vlak voor het tijdstip dat kleinzoon drie op bezoek zou komen. Als de gesmeerde bliksem in de weer met spons en zeepsop en met de stofzuiger. Net op tijd klaar en volledig uitgeteld door het haasten klopten twee knuistjes op het keukenraam.

We lagen half voorover gebogen op de bank over de puzzel heen, die in de meegebrachte kranten stond. Geduldig legde ik hem uit wat er mee moest gebeuren. Het was een woordzoeker. Niets leukers om te doen voor een nieuwsgierige vijfjarige, die al spellend het verschil tussen druk-en schrijfletters onder de knie kreeg. Samen zochten we de allerkleinste woorden op ‘mars’ en ‘doek”, ‘flora’ en ‘inkt’. Al gauw had hij het systeem door en zag achterstevoren, ondersteboven het eerst ‘Diana’. Vijf jaar, bijna zes en nu al een echte vorser. Het was een idyllisch plaatje, zijn koppie en het mijne voorovergebogen naar elkaar toe turend naar de krant, een zonnestraal in de kamer, een schaaltje met partjes mandarijn in de aanslag.

Achtereenvolgens werd de Rubrick gepakt, de grote speelgoeddoos met de fabeltjeskrantpoppen, waar mijnheer de Uil de ondeugende jongensversie naar het hoofd geslingerd kreeg en ik hem vroeg of hij ook de oorspronkelijke tekst kende. Bij een ontkennend antwoord klonk mijn gejubel al door de kamer en keek hij me met een scheef koppie aan, aandachtig luisterend. Ik was Bor de wolf kwijt, maar die hadden we voor een eekhoorn versleten. Of eekhoorns ook winterslaap hielden, want hij had er al vijf in het bos vlak bij de tijdelijke woning in het bospark gezien. ‘We vragen het aan google’, stelde ik voor, want ik dacht het wel, maar wist het niet zeker. Nee, dus. Daarna zochten we een filmpje van een eekhoorn in de winter. We vonden er een op Youtube. Daarbij viel op dat sommige pluimen aan de oren hadden en andere weer niet. Weer een vraag voor google. Het verschil zat hem in jonge of volwassen eekhoorns. Zo associeerden we door, tot hij wel een stukje Pokemon wilde zien. Mocht ook, maar eerst zijn boterhammen. Liggend op zijn buik op de bank genoot hij zichtbaar en hoorde ik de meest moeilijke woorden voorbij komen.

Het gaf mij de tijd om overtollige oude flessen en flesjes uit de koelkast te legen en om te spoelen. Woksauzen, een aangebroken Hoisin uit 2019 en al van dat achterstallig onderhoud. Ziezo een tas met lege flessen en potten later, was het tijd om op pad te gaan om niet te laat op het feest te komen. Schoenen aan, jas aan, rugzak met cadeau om, tas en vuilniszakken mee en eerst naar de containers. Of hij de potjes erin mocht doen. Tuurlijk, hoe leuk zo’n werkje kan zijn. Ik liet de vuilniszakken in de containers glijden. Over het kastanjeplein, volop in de herfst, dwars door de berg bladeren heen schuivend met de voeten, naar de kleine blauwe. In de auto de vraag of ik vroeger ook Pokemonkaarten spaarde.

Nee, maar er waren wel speldjes. Hoe leg je dat uit. Een pin met een merkje, wat voor beeld levert dat op in een kinderhoofd? ‘En soms’, herinnerde ik me ineens weer, ‘kreeg je een plastic plaatje door de bus, die je op de platenspeler kon leggen.’ Kleinzoon had een platenspeler thuis, dus die voorstelling was niet zo moeilijk. Een plaatje met het liedje van het witte konijn uit Alice in Wonderland. Dat zong ik hem voor en hij neuriede het mee. ‘Te laat, te laat, je weet wel hoe dat gaat. Nu loop ik hier als wit konijn te hollen als een haas…’ Eer we het wisten, ritje snelweg, vijf omzeilde ‘verboden in te rijden’ straten verder en een juiste inschatting, kwamen we precies voor het gebouw uit waar hij moest zijn. Monter vervolgde hij zijn weg, werd bij de deur al opgewacht, een zwaai van mijn kant en weer ‘Oma’ af.