De vreugde om een uurtje uit

Het centrum van onze stad wordt gekenmerkt door een groot, recentelijk gemoderniseerd, winkelcentrum. Het stadskantoor, de bibliotheek, het theater, de winkels, een plein, de markt, restaurants en café’s en een ondergrondse parkeergarage, het is er allemaal. Zelfs een bordestrap in een halve ronde cirkel, waar moeie voeten kunnen wapperen. De helft is overdekt. Buiten is er wind, veel wind. Als je een hoek omgaat, sleurt een vlaag je adem mee en is het happen naar lucht geblazen. Steeds meer afgeplakte etalages merk ik op weg naar mijn favoriete schoenenwinkel. Mijn nieuwe paar kloffen glanzen me al tegemoet, haastig pas ik er een. Het mondkapje belemmert, dus de tweede blijft in de doos. Vijf minuten later sta ik weer buiten de winkel met buit en volmaakt gelukkig. Ik duikel ergens nog een warme trui op en daal weer af naar de kleine Blauwe.

Bij de supermarkt staan kratten voor de voedselbank. Ik koop roti en rotisaus, cruesli, kikkererwten en nog wat aanbiedingen voor hen. Bedenk later pas dat eigenlijk de wens is, dat de voedselbanken overbodig zouden moeten worden, zodat de eerste behoefte goedkoop in de winkels ligt. Ik heb er over geschreven. Op deze manier houden we ze in stand. De overgangsfase is een obstakel en vraagt om een forse mindset. Soms voel je je zo machteloos, want hoe bewerkstellig je iets dergelijks.

Een snelle blik op de vorderingen in het paleis van zoonlief, dat prachtig wordt. Het oogt ruimer nu de wanden allemaal gestuct zijn en de badkamer en toiletten betegeld. Vandaag gaan zussen en broer schilderen en pas ik even op kleinzoon drie, die vanmiddag naar een feest gebracht moet worden. Wij gaan er ons eigen festijn van maken. Straks vlieg ik nog even naar de super voor wat feestelijke onderstreping.

En passant kocht ik in een kleiner winkelcentrum een wollen jurk en een heerlijke warme sjawl. Ziezo, zo kom ik wel door de winter. Het enige wat nog op het verlanglijstje staat is een warme waterdichte winterjas. Winkelen is geen hobby van mij. Ik kijk op het oog of het bevalt en neem het mee. Het pashokje, te weinig ruimte voor zwaaiende armen en benen, die door of in iets gestoken moeten worden, krimpen ter plekke, maakt me ‘Alice in Wonderland’.

Tijd dringt nu. Om vijf uur zoek ik de grens van de voorzichtigheid op, door toch naar het optreden van zuslief te gaan. Ze was er zo vol van. Anderhalf jaar werk bijna overboord door het vermaledijde virus. Bij aankomst voor het theater gaan de snoetjes op. Die van mij blijft op tot ik weer op de terugweg ben. Zus heeft een glansrol en is verreweg het meest soepel in de heupen samen met nog een persoon. De helft van het dansgezelschap geeft nu een voorstelling en de tweede helft twee uur later. Zus danst in alles mee, is twee keer in de herhaling, drie dagen lang. Niet meer dan dertig mensen in het theater ruim uit elkaar en het voelt zo weldadig aan om even weer op het pluche te mogen plaats nemen.

Zwager is ook mee en kijkt met verholen trots, net als wij, naar de gracieuze verrichtingen van zijn eega. Liefde reikt over alle grenzen heen. De herkenning, oma en moe zwierig aan het walsen, een opwaartse blik met het drama van pa, de gedragen passen, het ritme gevoel dat ons allen eigen is, ze is het allemaal. De familie doorsnee ten voeten uit met de ijverige inzet van iedereen. Overhaast moest de choreografie aangepast. Sommige dansers hebben geen podiumervaring, dan is de ruimte heel groot en de blikken van het publiek doordringend eng. Ze doen het toch maar. De prachtige foto’s van zus erachter, de choreografe op haar knieën ervoor in deze try-out, geven een mooie sfeer. Zang van een operazangeres en een gedicht, geënt op Denkend aan Holland, zie ik brede rivieren….van H.Marsman, Aquarellen door de kunstenaars tussen de foto’s door, maken het geheel af. Een geslaagde voorstelling. Het applaus is voor alle harde werkers, ons rest de herinneringen en de vreugde om een uurtje uit.