Iets om naar uit te kijken

Buiten staat de boel op z’n kop. Het plantsoen voor de flat is afgezet met rood/wit lint dat alarmerend afweert. Twee rode auto’s staan er met veel hulpmiddelen voor. Niets is wat het lijkt. Met een varifocus op mijn neus blijkt, dat men de nieuwe gele tegels aan het egaliseren is.

Gisteren een appje met de vraag of ik op de tuin was. De dag ervoor had achterbuuf al ingeseind dat het regenachtig zou zijn, dus schoof het planten van de bollen door naar vandaag. Toch een afspraak gemaakt om lekker te komen theeën. Vriendinlief had deze hele wonderlijke periode nog niemand in huis ontvangen. ‘We houden afstand’, was de belofte van mijn kant. Ramen open, dikke trui en sjaal. Met heerlijke warme rooibos en een nostalgische bastognekoek de diepte in. Iets waarvoor tussen ons beide onmiddellijk de ruimte was. Een mededeelzame periode kwam langszij. Heuvels hier, dalen daar, op klassieke klanken en veel kunst. Om ons heen, in onze gesprekken, in ons hart. Tijd heeft vleugels als elke vezel toebehoort aan de uitwisseling. Na twee grote bekers thee een bodempje rood en weer luchtkussen, maaiende en zwaaiende armen. Buiten geen spatje regen te bekennen en zelfs zon, maar ook binnen had de zon geschenen.

Inktober dag 25 had als opdracht ‘buddy’. Ik wist onmiddellijk welke tekening ik zou maken. Een van de kleine parels in mijn leven. In mijn laatste groep, rond de tijd van Sinterklaas, zaten we voor het digibord en keken een filmpje in de pauze. Ik weet niet meer waar het precies over ging, maar het was spannend. Sommige kinderen hingen van de spanning tegen het doek aan. Een had de handen half voor het gezicht en keek met ogen als spiegeltjes. Haar beste vriendin had dat in de gaten. Ze schoof naar haar toe en legde haar arm om de schouders en daarmee om de angst. Samen bleven ze kijken. Dat beeld, die arm om de schouders, is voor mij het ultieme zorgen voor elkaar. Veiligheid en geborgenheid bieden als de ander dat nodig heeft. In deze tijd zou je willen zeggen: ‘Dat zouden meer mensen moeten doen’ in variatie op een thema.

Vanmorgen na een krant vol onrust en ophef was er de behoefte om het programma ‘Project Rembrandt’ van de NTR terug te kijken. Een beetje hoop in bange dagen. Ineens vulde de wereld zich met een heel ander probleem. Hoe maak je een zelfportret met hoed in een uur. Pfff, wat een uitdaging voor de kandidaten in zo’n tijdsbestek. De ruimte waar men in stond, de ezels gescheiden door plexiglas, was de toonzaal van het Rijksmuseum. Er zijn minder inspirerende plekken te vinden. Aan de andere kant sta je tegelijkertijd onder het oog van de grote meesters. De verscheidenheid onder de amateur schilders was groot. Jong, oud, en de meest uiteenlopende beroepen of nog studerend, geschoold of niet. Twintig mensen waar uiteindelijk er tien van over zouden blijven. De tweede opdracht was een uitsnede te maken van de omgeving waar ze in stonden en dat weer te geven en de allerlaatste opdracht, binnen 2,5 uur Gerard Joling vastleggen op het doek.

Het is boeiend te zien hoe iedereen daarin eigen keuzes maakt en om het oordeel van de twee docenten te leren kennen. De een ging voor techniek en kennis , de ander voor kunstzinnigheid en een eigenheid, een mooie aanvulling op elkaar. Dit wordt iedere zondagavond genieten. Iets om naar uit te kijken.