Huis leeg, hoofd leeg en gaan

De zon zet de bomen in een ander licht. Aan de overkant in het park komt er langzaam meer kleur in, alsof regen het tegen heeft gehouden. Gisteren redde ze het al vaker tussen de bedompte grijze luchten door, maar vandaag opent ze de dag met een prelude, die klinkt als een belofte op een kleurrijke herfst. In de opmaat naar deze dag was het huis aan de beurt om schoongepoetst te worden. De poes zocht haar heil buiten, nu de balkondeuren op een kier konden blijven staan.

Het is bijna herfstvakantie, al glijden de dagen in vrijheid voorbij, geeft het nog altijd een feestelijk gevoel. Volgende week staan er zowaar een paar afspraken in de agenda, mits dit weekend geen roet in het eten wordt gegooid, de waarschuwende woorden van de premier indachtig. Morgen een kunstroute waar enkele vriendinnen aan meewerken. Dan in de week een museumbezoek aan Singer Laren. De tentoonstelling: Schilders in het licht. Met een kaartje daarvoor reserveer je tegelijkertijd voor de tentoonstelling van het laatste werk van Herman van Veen. Wat zal het heerlijk zijn om weer te laven aan de schoonheid van het leven. De dag daarna geef ik twee keer een uur beeldende vorming in een groep 1/2 en in groep 3/4 op de school van vriendinlief. Een les over kleur en emotie. Gaaf om de energie van de kinderen weer te voelen. Verrijking door ervaring is te lang geleden.

Wat nu nog schort is die wandeling door het bos, een tocht langs de zee, een onbezorgd kindbezoek en nog wat van die oppeppers. Het wordt ook weer tijd voor een nieuw verhaal voor de kleinkinderen, nu de maatregelen aangescherpt worden. Afleiding in de tent zal ze goed doen en niet alleen hen, maar mij ook. Herfstvakanties werden doorgaans gebruikt voor heerlijke vakanties. Zo trok ik met de Oude naar New York met een koud maar fantastisch Central Park, een andere keer naar Washington waar je ongelimiteerd musea kon bezoeken, gratis en voor niets. We gingen ook naar Hongarije met de geuren van sparappels in de ‘rugkachel’, de grote tegelkachel in het midden van de kamer, waar je tegenaan kon zitten. Maar dat was ooit. Die vakanties zijn nu ongekend ver weg, net als de oude zelf.

De laatste vakantie was met het hele gezin, kinderen en kleinkinderen naar Portugal. Daar valt nog steeds op te teren, want het was volop genieten. Van het huis met zwembad, elkaar, de zee, het strand, de wandelingen, het weer en de tochten die we maakten .Ook Portugal is een lied van verlangen, net als de inmiddels al geboekte Griekenland-vakantie met elkaar van het vorige voorjaar. In het water gevallen. We zeggen tegen elkaar, dat wat in het vat zit niet verzuurd. Of misschien zeg ik dat tegen hen, omdat mij dat altijd is voorgehouden vroeger. Dus wordt er verbouwd, een huis aangekocht, gespaard voor een nog mooiere vakantie samen. Ooit, wie weet, en dan…

Verder dromen op de klanken van dat onvervulde lied. Kleinzoon twee wil een verhaal over de zee en het plastic afval. Ik had een dappere held bedacht, die het plastic verzamelde en daar een eiland van bouwde, maar nu blijkt zoiets al te bestaan in nieuwe games, die er zijn ontwikkeld. Dat maakt niet uit. Mijn leeftijdsgroep ligt lager.

Ziezo, tijd om de krant op te vissen, mijn balkon aan te pakken en toch het bos op te zoeken. Zin in, bergen verzet je met hernieuwde energie en daar zijn deze heerlijke seizoensovergangen, als de zon te voorschijn piept, uitermate geschikt voor.

Huis leeg, hoofd leeg en gaan.