Nog steeds een krant te gaan

Goede voornemens zijn er om verschoven te worden. Nadat het optimisme bij het zien van zonnestralen de route van de dag had uitgestippeld, kwam een omslag in het weer even water op het vuur gooien. Die kist met zure appelen werden in ieder geval boven mijn hoofd uitgeschud nog voordat ik de deur uit was. Er kwam vanzelf een ander idee voor in de plaats, de ruimte in het hoofd was er toch al. De kledingkast, twee billies, want lekkere ondiepe planken net genoeg voor een overzichtelijk stapeltje, moest eraan geloven. Die ochtend had ik aarzelend staan kijken wat er aan te trekken viel en de keuze werd bemoeilijkt door gebrek aan overzicht.

Met de zeeën van tijd die de diep paarsblauwe lucht beloofde voor de rest van de dag deed ik iets wat ik in lang niet had gedaan. Ik pakte de strijkbout erbij, stelde de plank op en streek alles wat daar behoefte aan had glad, de rimpeltjes in mijn voorhoofd incluis bij elke plank die vorderde. De stapel voor de kringloop werd hoger en eens te meer kreeg consuminderen bedding. Met deze voorraad kon ik nog jaren vooruit, mits mijn taille overeenkomstig die van het moment bleef.

Ziezo, de herfst mocht blijven tarten. Ik had het overzicht weer en de keuzes in eigen hand. Inktoberen op de bank is in deze maand een heerlijk tijdverdrijf. Potje thee erbij, aquarel onder handbereik, muziek op en kaarsjes aan. Dan maar knusse binnenbezigheid. Ik liep al twee tekeningen achter. Eerst dus Throw en Hope. Voor de eerste besloot ik een blikvanger te tekenen, die ik wel even op moest zoeken, want hoe hangt zo’n net ook al weer, geloofwaardig en wel. Er zouden geen blikken in komen, maar rommel uit het bos, door Konijn over de weg heen in dat wonderlijke vangnet gekeild. Met precisie gemikt werd het vast touché. Mijn stil protest voor de zooi in het bos, nu mensen en masse zich aan de natuur gingen laven met al dat gevirus om ons heen. Neem een tas mee om de zooi in te doen, lieve mensen, zo belangrijk. Ziezo, toch even in het bos geweest vandaag. er gaat niets boven de verbeelding.

Bij Hope moest ik denken aan het verlangen van het kleine meisje in mij, die het blazen van paardebloemenpluizen het ultieme hopen vond. Waar zouden ze naar uitwaaieren, misschien wel naar een dorp verderop, een ander land, reizen met de wind mee en kwamen ze daar uit, bloeiden ze op. Mooie kleine zonnen van paardebloemen, klaar om met kracht en elan nieuwe zaadjes te planten. Levensreddende parachuutjes waren het. Ze waren van dezelfde orde van grootte als de kleine helikopters aan de esdoorn, die terwijl we op een bankje klommen, naar beneden mochten dwarrelen. ‘Helikopter, helikopter mag ik met jou mee op reis’, in variatie op een thema.

De volgende tekening was in mijn Inktober2020 ‘Disease’. Er zijn meerdere versies van maar de essentie ligt bij een tekening per dag. De ziekte van deze tijd is in mijn perceptie vooral het Narcisme. Het opgeblazen zelf dat belangrijker is dan wat dan ook. Alle grote wereldleiders leiden eraan en er is helaas geen pilletje voor, sterker nog, in de omstandigheden vergroot het zich alleen maar. In die zin blijf ik vasthouden aan de woorden die mijn oma influistert als ik aan al dat geklater denk. ‘Hoogmoed komt voor de val’. Wie anders dan Narcissus kan daar model voor staan, ik kies die van Caravagio, die zo overduidelijk zijn spiegelbeeld aan het bewonderen is in de rivier, zijn centrum van de wereld.

Zo werd de dag toch een aangenaam verpozen. Er is voor vandaag een nieuwe poging. De zon zet alles in warme gloed, hier en daar een grijze wolk. Kleinzoon wordt één, snoetje op en zingen met open ramen en deuren en de kunstroute van vriendinnen ook met snoet en flinke afstand. Veel om te overpeinzen en nog steeds een krant te gaan.