Ledigheid is des duivels oorkussen

Na alle consternatie van de afgelopen tijd was dit een doodgewone druilerige vrijdag. Niks Indian Summer, aan de bomen geen kleurrijk herfstpalet, maar verregende bladeren, zwaar van het vocht. Geen oudewijvenzomer, ook al regende het oudewijven. Die oudewijven zijn geen scheldwoorden, maar daarmee werd gedoeld op de schikgodinnen uit de Noordse mythologie, die onze levensdraden sponnen. Ze heetten Nornen en waren drie zussen, kinderen van de reus Norvi met de symbolieke namen: Urd(oer), Verdandi(het zijn), Skuld(de behoefte). Eigenlijk verleden, heden, toekomst. Ze woonden in een grot aan de voet van de eeuwige boom, de Yggdrasil die ze water gaven uit de Urdarbron. Zo beschikten ze over de levens van mensen en gaven raad aan mensen en goden.

Op de tuin veerde de grond omdat de woelmuizen, winterklaar, het veen flink hadden omgewoeld. Ook hier hing alles slap en somberde wat. In het atelier ging ik aan de slag. Onderweg had ik een blok gekocht met olieverfhoudend papier, zodat er flink geoefend kon worden met portretten en nog eens portretten. Het nieuwe palet, de glasplaat met het grijze papier eronder, kreeg een eerste zegening. Eerst met gemengde materialen aan de slag, houtskool, waskrijt en aquarel. Daarvoor had ik een van de vellen bewerkt met acryl, zodat dat in de tussentijd kon drogen.

Daarna met olieverf aan de slag. De kneepjes, uit de cursus gevist, werden meegenomen in de aanpak. Het was een ouderwets duw en trekwerk, terwijl de tijd in uptempo verstreek. Af en toe monsterde ik de tuin. Er zat wat viezigheid op het raam, leek het vanuit mijn gebrilde kijk op de wereld, maar dichterbij zag ik dat zich een klein drama had afgespeeld tegen mijn ruit. het bleken de kleine veertjes te zijn van vermoedelijk een pimpel-of koolmeesje aan de kleur te zien. In vogelvlucht, de vleugeltjes gespreid, tegen het glas gebotst, op doortocht naar de andere kant van de tuin, die het door de evenwijdige raampartijen had gezien. Het beloofde land, maar paradijselijk te ver voor een kleine mees. Bij een volgend rondje tuin zag ik dat de brandnetels frisgroen zich het land toe-eigenden, de asters begonnen eindelijk te bloeien en zelfs de roze anemonen van twee jaar geleden piepten weer uit de grond. De springbalsemienen werden genekt door hun eigen overgewicht. de verregende stengels waren aan het verrotten gegaan en er was geen houden meer aan voor hun aandoenlijke handvormige wortelgestel. Ontworteld en ontzield. Uit de schoorsteen van de oude kringelde rook.

Mijn fotovoorbeeld kreeg gestalte, zei het nog wat donker. In de online cursus wordt oxide rood gebruikt als basis. Ik geloof dat ik het liever bij oker, sienna en omber houdt. Zo werkt de zoektocht naar een eigen stijl. Papier genoeg voorlopig.

Voordat ik naar de tuin ging, was ik nog bij zoonlief langsgereden. Op het balkon hingen vijf mannen over de reling, zijn vrienden. Ze waren aan het schaften. Zoonlief kwam net naar buiten gelopen en trots kreeg ik weer een rondleiding. Er was bergen werk verzet. Muren eruit gesloopt, vloeren verwijderd, douche doorgebroken en dat allemaal in een ochtend. Vele handen maken licht werk.

Thuis op de bank haalde ik de #Inktober in. Fish en Wisp voor respectievelijk voor dag een en twee. Vandaag staat Bulley op de agenda. Omvangrijk. De hele dag de tijd om te bedenken in welke vorm dat gegoten kan worden.

De ochtend begint vandaag scharlakenrood. dat betekent waarschijnlijk nogmaals water in de sloot. Tijd om de tuin herfstklaar te maken en de arme mezenvleugeltjes van het raam peuteren en speuren of ze er goed van af gekomen is. Dat waag ik te betwijfelen. Daarna moeten de brandnetels eraan geloven, evenals de springbalsemienen en de enorme nicandra’s. Genoeg te doen, geen moment tijd voor verveling. Het verleden fluistert gedienstig in mijn oor: ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’.