De grote herkansing

Dat grote Skandinavische Warenhuis was gisteren aan de beurt voor een speurtocht naar een rank bureautje voor zuslief, die net verhuisd was naar haar nieuwe appartement en nog een week moest zien te overleven zonder douche en zonder keuken. Dat was het probleem niet, maar dat de werkplek niet in orde zou zijn, betekende in haar ogen een gotspe. Thuiswerken was het nieuwe credo in de virusperikelen. Om haar ter wille te zijn hadden wij zussen afgesproken in haar nieuwbakken appartement. Eerst een ‘zussendag’ bij de gigant der lichtgewicht meubelen. Gemaskerd lazen we de uitvoerige voorschriften voor de roltrap en stegen op naar wat voor velen een Hemels paradijs moet zijn, aan het aantal mensen te zien die zich lieten leiden door pijlen en aanwijzingen.

De omgeving was prima als je in staat zou zijn om snelle keuzes te maken, maar voor mensen die lang wikken en wegen betekende het een ramp. Er was zoveel keus in alles, dat al spoedig de verwarring toesloeg. Het feit dat je alles nog zelf kon samenstellen , de poten , het blad, de kleur, het materiaal, maakte het moeizamer. Na één afdeling duizelde het me al, nog plusminus tien te gaan. Zelfs het kinderparadijs deed mee aan consumeerderen.

Bij de koopjeshoek, tenslotte, vonden we het ideale blad, nadat het eerst gekozene uitverkocht was en pas morgen weer te halen. De poten waren er wel. Elegant en apart, op wieltjes. Dat zus voor het geluk geboren bleek, bewees de vondst, die bij ons oudere zussen een frons opleverde, maar wat de andere zus direct omarmde. Tuurlijk. Als je rekende op ons goeie gesternte, was het eigenlijk ook altijd goed.

Tevreden sloten we in de rij aan voor een versnapering, die veel te snel naar binnen gepropt moest worden. Consumeren wegens corona verboden. Oh, oké. Wat ik er wel vond, tot mijn grote vreugde, waren de poten van de kinderstoel, die los verkrijgbaar bleken te zijn. Op onverklaarbare wijze waren die ooit verdwenen uit de rommelkast en nu was de stoel weer compleet. Hé, hé. Geen improvisorische acties meer van kinderen vastgesnoerd in het bovenstuk op een eetkamerstoel. Dat had ik eerder kunnen bedenken, maar nooit bij stil gestaan.

Helpen met het uitpakken van de dozen, was het volgende programmapunt. De boeken had ik onder een lafenis al uitgezocht. Een kleine, maar fijne selectie met soms onduidelijke criteria. ‘Deze ook lieverd?’ ‘Ja, want die is dood.’ Ik zou nooit meer een boek weg kunnen doen op die geldende regel. Mijn boekenkast bestond voor een groot deel uit animi uit het verleden. Een labyrint van dode zielen.

De inhoud van de andere dozen verdwenen in de kledingkasten in de inloopcloset annex logeerkamer. De zussen hadden die op de goede plekken geschoven, terwijl ik een bliksembezoek aan het nieuwe huis van zoonlief bracht, die gisteren de sleutel had ontvangen. Een grote afvalcontainer stond al voor de deur. De volgende dag zou het grote breken beginnen. Wat een ruim huis, wat een berg werk, maar absoluut de aanloop naar een paleis. Laat dat maar aan hem over. Aan de achterkant een groen paradijs met het park erachter. Opgetogen over deze progressie terug naar zus om mee te helpen met het leeghalen van de dozen.

Met gestaag doorwerken was het varkentje al snel gewassen en konden twee zussen boodschappen doen voor het versterken van de innerlijke mens. De actie was geslaagd. Zus kon aan het werk en zonder obstakels naar bed en zoonlief kon aan zijn wereldklus beginnen. De bank wachtte en Inktober, dag 1 vroeg om een tekening van De vis, maar die van mij bleef in mijn hoofd zwemmen en kwam er niet uit. Vandaag de grote herkansing.