De jas die past

Wachten duurt lang. Dat bleek gisteren wel weer. Zeker als je de kleine lettertjes vergeet te lezen in de regels voor het testen. Ik zou helemaal niets per mail of telefoon ontvangen en daar zat ik wel op te wachten. Ik had met Digi=D ingelogd. Tegen vijf uur rook ik onraad. Dan toch nog eens lezen, hoeveel uur er aan wachttijd voor stond. Kijken op de eigen site, was de boodschap. Haha. Mezelf een langere quarantaine dan nodig opgelegd. De uitslag was negatief, wat ik voorvoelde maar nu bevestigd kreeg. Champagne, of witte wijn, ook goed.

Het was geen ramp. Portret oefenen ditmaal met grafiet op papier en weer uit de losse pols. Het werd een wat zwaarlijvige uitvoering, maar de gelijkenis was er zeker. De derde gaat direct in olieverf.

Daarna de documentaire ‘Nog eentje dan’ van Suzanne Raes over Jochem Myjer. Het uur van de wolf liet het resultaat van maanden filmen zien. In ontroerende beelden zien we Jochem worstelen met de grenzen die zijn lichaam aangeeft na zijn ruggemergtumor. Zijn tomeloze energie en zijn perfectionisme zorgen ervoor dat alle grenzen worden bereikt. Daarnaast was zijn tournee Adem in/Adem uit een eclatant succes, lovende krititeken, staande ovaties. De keerzijde van de medaille een eenzaam bestaan op een hotelkamer, weliswaar van alle gemakken voorzien, maar waar zijn grootste liefdes, zijn vrouw en kinderen ontbreken. Het eufore gevoel om voor een volle zaal te staan en zichzelf in een enorm tempo te geven, gaf een grote kick, maar eiste evenzo de tol. Toen ik aan het eind van de docu hoorde dat hij sabbatical zou gaan voor een jaar, haalde ik opgelucht adem. Hier stond een man die moest leren leven naar wat het vege lijf nog kon en dat niveau zou lager liggen dan hij dacht en hoopte.

Heel duidelijk is te voelen wat altijd zo moeilijk uit te leggen is. Je wilt zo graag alles bereiken, maar is dat even onbereikbaar als de maan. Het doet pijn om dat te beseffen. Loslaten gaat met weemoed gepaard en verlies. Steeds weer een stukje inleveren. Jochem heeft heel veel om op te teren. Hij schrijft de prachtigste kinderboeken, zijn naam is gemaakt, hij is populair en vooral deelt hij zijn liefde. Geen kind zal zonder handtekening of selfie de deur uitgaan, omdat hij als kleine jongen heeft ervaren hoe groot een teleurstelling kan zijn als het idool weigert. Daarom is er een sessie na het optreden en beantwoord hij ‘life’vragen op social media.

Heerlijk om te mogen delen met wat je lief is en je kostbaarste bezit, al lijkt het andere minstens zo belangrijk. Creativiteit vind haar eigen wegen in welke vorm dan ook. De magie is niet aan de volle zalen maar ligt in het scheppend vermogen besloten. Veel meer zalen worden gevuld met het landelijke en mondiale bereik, dat zoveel vreugde schenkt bij elk goed boek, elk verhaal en af en toe, vooruit, een lafenisje op de planken. Steeds meer dingen heb ik losgelaten, met weemoed achter me gelaten, maar steeds weer diende zich een nieuw pad aan. Het pad van de vrijheid om te doen wat in de mogelijkheden ligt. En nog altijd zoek ik die grenzen op, niet langer om ze te overschrijden , maar om ze om te buigen tot de jas die past.