Om te warmen, te koesteren en omarmen

Denken kan je niet stil zetten. Er zit geen knop achter mijn linkeroor. Dat knopje zat er wel als kinderen in hun wiek schoten. Dan draaide ik aan een denkbeeldige knop achter het oor en moesten ze lachen. ‘Zie je wel, het helpt.’ Of ‘de ontvangstzender’ stond verkeerd. Even draaien, testen en weer zo’n schoorvoetende lach, die al gauw overging in een bevrijding. ‘De lucht klaren, zouden ze vroeger zeggen.

Terwijl ik wacht op de uitslag stort ik me op het aquarel. Kleinkind minder spooky maken En de opdracht van de schildercursus, naar foto ook uit de losse pols in aquarel proberen te maken. Over kleindochter was ik tevreden, maar meneer werd een beetje groezelig door mijn gepoets. Nog altijd verkeerd papier. Hij bobbelde bijna van het vel af en deed daarmee zijn naam eer aan.

Ondertussen schieten de gedachten heen en weer. Zuslief is aan het verhuizen met de andere zussen en broer en zwager, zonder mijn hulp. Kijk, sjouwen had niet gelukt, maar alles op de plaats zetten misschien, of koek en zopie aanleveren of anderszins. Nu zit ik hier tekort te schieten voor mijn gevoel. Dat is wat wachten op de uitslag doet. Het scherpt het onvermogen..

Andere gedachten. Huis van zoonlief wordt opgeleverd op de eerste, een reunie gaat niet door vanwege de nieuwe maatregelen, de tuincommissie wil een reis langs de tuinen organiseren, is dat nu wel of niet mogelijk, zaterdag is de agenda leeg door de voetbalwedstrijden zonder publiek, hoe pakt de uitslag uit, een verhaal over een eenzame vervuilende oude man in de krant en een gedicht voor hem met een twee pagina’s groot ‘in memoriam’.

Dan een enveloppe met grijze rand, een sobere kaart met een opschrift dat liefde het mooiste is wat er is. Alle gedachten spoelen door het afvoerputje, dat ‘van weinig belang’ heet.

Het appje had ik een paar dagen geleden gehad en het had me diep geraakt. Hoe was het mogelijk. Zeven weken geleden haar lieve man en nu, voor mij volkomen onverwacht, zijzelf, de liefste lieverd die je je maar kon bedenken. Op feesten en partijen zat ze, met haar liefdevolle Brabantse gemoedelijkheid, trots te zijn op haar rijke erfenis en verspreidde warmte tot recht in het hart van iedereen. De moeder van liefde, dat was ze ten voeten uit. Nooit heeft een tekst meer geduid dan ‘In liefdevolle herinnering’. Het werd een hereniging van twee gesmede zielen, zo stel ik me het graag voor. Daar een ontvangst met open armen. Die gedachte neemt de kou weg, die opstak bij het lezen van de app en is het enige verzachtende aan haar dood. Zonder die grote steun en toeverlaat was het leven voor haar al moeilijk genoeg. Maar haar nooit meer te zien en te spreken is onwezenlijk.

Een hemelse voorstelling verzacht het loslaten. Evenals een allegorie als symbool voor het gemis. Een vlinder die op je broek komt zitten, een adelaar in de lucht, een gierzwaluw of een kleine mus. In wezen klopt het. Door het symbool die je aan de persoon gegeven hebt, leidt het de gedachte direct naar hen, bij het langskomen, rondcirkelen, door duikvluchten en met het vleugelwinken. Het hare moet haast de natuur in hartvorm zijn, dat grote warme hart.

Tussen alle bezigheden door en het eindeloze wachten op een uitslag die vanmiddag komt, sijpelen de beelden binnen van al die keren dat we elkaar ontmoetten in de trots om het moederschap en de rijkdom van knappe kleinkinderen. Om te warmen, te koesteren en omarmen.