Glansrijk geslaagd

De hele ochtend stond in het teken van de middag. Ze was voorbij gegleden met het uitspellen van de krant, het schrijven van de blog en in het spitten naar informatie voor het afreizen in de middag. Het was druk op de weg naar Uden, waar de GGD-post was. Maar niets is meer uitzoekerij, tegenwoordig. Het adres invoeren in Google maps en gaan. Heen ging het over snelwegen omdat ik van A naar B wilde, niets meer of minder. Uitstappen mocht niet, koffie drinken behoorde niet tot de mogelijkheden zolang als de uitslag van de test er niet was.

Na een klein uur werd ik in Uden naar een industrieterrein gedirigeerd waar, achter een roestig hek, drie grote party-tenten stonden opgesteld, een kleine open groene en wat bouwketen. Er stonden drie auto’s voor me. Het feest kon beginnen, bedacht ik me en de beelden van de televisie kwamen dichtbij in de in geelplastic verpakte michellin-mannetjes met mondkappen. Van een afstand schoot ik heimelijk foto’s, maar te schielijk.

Een bewaker stond bij de ingang, indrukwekkend grootte, raampje open zoeven, instructies ontvangen, een verwaaide zwaai met zijn arm, een mompelend een van de drie tenten en de opdracht het raam weer te sluiten. Een voor een werden we de tent in gewenkt. Raam weer open, verificatie of ik de juiste persoon was, twee dreigende wattenstaven, nu ging het gebeuren. Van binnen begon het licht te vriezen. ‘Ontspan maar,’ zeiden de twee vriendelijke ogen, lichtgroene ogenschaduw, dacht ik. Saillant detail, wat alleen maar opvalt als de rest bedekt is. ‘Zijn het je ogen’ zong het in mijn hoofd, toen het wattenstaafje tot achter mijn huig haar werk deed. Het botsen tegen de achterkant van de keel was vervelend, de neus was minder erg, ondanks spannende verhalen over het wegschrapen van hersencellen. De traanbuisklieren hadden wel een reactie klaar. Triomfantelijk werden de twee kostbare staafjes overhandigd aan een tweede persoon, die de etiketten al klaar had liggen. ‘De uitslag is er in principe binnen 48 uur.’ ‘Dank U wel.’ Auto starten, het terrein afrijden, de weg opdraaien. De gekozen route, snelwegvermijdend, stuurde me de tegenovergestelde richting van de heenweg op. Keel protesteerde, traanbuizen ook. Dropjes als troost en afleiding.

Door het Brabantse land terug naar huis. Alras werd ik de dijk opgestuurd. De herfst kleurde cadeautjes bij elkaar. Vogelparadijzen aan uitgebloeide zonnenbloemen, velden vol met koolzaad staken oplichtend helder geel af tegen de roestbruin verkleurde halmen en rietpluimen. Nergens een gelegenheid om uit te stappen, dan maar foto’s maken door een open raam. Hier en daar een tegenligger, maar verder landelijke stilte. Waarom wonen we in godsnaam met z’n allen in de randstad als hier zoveel ruimte is, vroeg ik me af.

Het antwoord wist ik wel, maar het waren zulke lieflijke dorpen waar ik door reed en daarna die prachtige authentieke dijkhuizen compleet met tuinen, klein levende haven en een blaffende hond. Soms een waterwipmolen en drie raven op een oude witgekalkte molen. ‘Meesters van de witte molen’ dacht ik, in variatie op een van de boeken van Otfried Preussler, het spannende ‘Meester van de zwarte molen’. Je zou er hele boeken kunnen schrijven, zo inspirerend werkte dit landschap. De stoppelvelden met vogels met die even zwarte raven er vlak boven en een kerktoren aan de horizon, een boerderij met kringelende rook, een Van Gogh vlak voor mijn ogen. De boer, hij ploegde voort.

Bij Tiel schoot ik de snelweg weer op met die mooie beelden in mijn bagage. Zo’n straf was het niet, een test beneden de rivieren. Glansrijk geslaagd.