Dat is precies het plan

Soms krijg je een ingeving die gepaard gaat aan de opwelling iets aan een situatie te veranderen. Na de vorige schildersessie, waarbij ik voor de zoveelste keer alles weer veel te veel in elkaar had lopen poetsen, besloot ik gisteren plotsklaps een online cursus in te kopen voor het portretschilderen met een losse toets. Wat ik van haar zelf zag waren precies die mooie sprankelende portretten, die ik altijd voor ogen heb als ik eraan begin, in natuurlijk wel mijn eigen signatuur en stijl. Gisterenochtend was dat moment en daardoor bleef ik geboeid achter elkaar verschillende lessen volgen, tot ik stram en stijf om vijf uur uit mijn ontdekking stapte en besloot boodschappen te gaan doen op de fiets, zodat die oude botten nog wat in beweging zouden komen.

Al mijmerend door het stadje bedacht ik dat ik nu al meer geleerd had dan ooit over die specifieke wens om mensen op het doek te zetten en waarom het er niet van gekomen was om eerder zo’n specifieke toegespitste cursus te volgen, maar te kiezen voor de algemene lessen. Het brengt een combinatie van de juiste techniek en het materiaal, heel duidelijk uitgelegd, praktische tips en jaren ervaring, dat zie je aan het gemak, waarmee ze tonen en tinten mengt, toetsen zet en uitleg geeft. Laatst had ik het in een blog over zelf het wiel uitvinden, bij de ontdekking van de oilsticks en de oliepastels. Prima,want wat je zelf ontdekt dat beklijft, maar een helpende hand met voorkennis is zó aangenaam. Natuurlijk ga ik niet alles hier uit de doeken doen, dat zou niet aardig zijn ten opzichte van de kunstenaar, die er haar brood mee moet verdienen. https://www.leerbeterschilderen.nl is de website.

Tijdens het rondfietsen kwam ik langs het nieuwe huis van zoonlief, waar hij straks mag starten om er een knus optrekje van te maken, door langs het park, de hele Nedereindse weg uit en daar kwam ik dochterlief met haar hele familie tegen. Zwaaien, kusjes, opgetogen stemmetjes achterin de auto, de verbaasde blik van dochter, ‘Wat doe jij nou hier.’ ‘Haha, ik fiets doelloos rond.’ Op de fiets kom ik er nauwelijks toe om foto’s te maken, ik gun me op de een of andere manier niet de rust daartoe, maar zuig de schoonheid op in mijn hoofd en zie dan opmerkelijk veel. Het licht dat speelt en kleurschakeringen maakt in de bomen bij het landgoed waar ik langs fiets, de hoeveelheid aan tinten groen, het water dat donkerder is dan gebrande omber, de zachte rimpeling veroorzaakt door waterhoen of meerkoet. Opvallend weinig eenden. De spontane stop van twee vrouwen op leeftijd bij het ijswinkeltje op de hoek brengen me even terug naar mijn moeder en mijn tante, in trevira bloemetjesjurken met een wit vest er over, zichtbaar genietend. Dat konden zij als geen ander op hun maandelijkse vrij reizen met de trein. Zo’n druppel van een ijsje, die van de rand glijdt langs de vingers.

Een valk in de lucht als ik met de wind door de haren suis, dat kan met zo’n motortje, langs het oude weggetje bij het industrieterrein, een gemiste afslag, de grote schepen die roerloos liggen en toch vol bedrijvigheid zijn, een mooie driemaster bij het haventje, een oude wijk die moeiteloos nieuwe behuizing heeft ingepast en eigen gemaakt. Zo trap ik door en herhaal in gedachten wat ik bij het doornemen van de cursus heb geleerd tot nu toe. Vandaag ga ik eens even langs de kringloop en eindelijk heb ik de Ipad air besteld bij zoonlief, waar ik al zo lang op loop te azen. Ik ga het gewoon doen. Een waarmee je ook kan tekenen met pen. Hoe gaaf wordt dat.

Het was de dag van de opwellingen en een keer in de zoveel tijd is dat nodig om een nieuwe uitdaging te brengen. In ieder geval levert het heel wat stof tot nieuw werk op. ‘Je moet jezelf af en toe kietelen,’ vonden ze vroeger al en de woorden komen met een grote glimlach. Dat is precies het plan.