Dag Oma

Als een duizendingendoekje waarde ik door het huis van dochterlief. Vaatje, aanrecht, bedden van de jongens, alles in afwachting van het openen van de ogen van de jongste spruit. De familie was de uitgestelde verjaardag aan het inhalen van kleinzoon twee. Dribbel kon daar niet bij zijn, die zou zo uit zijn Tube zijn gegleden als er van de skipiste werd afgeroetscht. Tubes bleken grote opblaasbanden.

Hij wist nog niet dat oma er was en dat zijn ouders en broers in geen velden of wegen te bekennen waren. Dus met twee rijstewafels in de aanslag verleidde ik hem de ogen open te doen. Met de twee autootjes in een knuist en de rijstewafel in de andere onderging hij braaf de routine. Luier verschonen, pyjama verwisselen voor de kleding, sokken zoeken en op de beentjes naar de gang om de schoenen te pakken bij het horen dat we met de Kleine blauwe Prins weg zouden gaan. Het ging allemaal van een leien dakje. Hij had heerlijk lang geslapen en was goed uitgerust.

Het autostoeltje is in het leven geroepen om senioren te pesten. De banden van de riemen waren kort en vormden samen een ingewikkelde puzzel met de moeilijkheidsgraad van een Rubrick, die dan in het slot moest vallen. Achterin de kleine blauwe zwoegde ik voort tot het hoofd rood als een pioen was en het eindelijk lukte. Goeie genade, in die gevallen snap ik de vijfdeurs. De dwingende Man in mijn tom-tom had een onhandige route bedacht, die veel te lang zou gaan duren. O ja, hij stond nog op ‘snelwegvermijden’. Ik zou hem negeren tot daar waar ik de weg niet meer wist en ik kon Man bijna horen zuchten over zoveel eigengereidheid. Sorry Man, maar ik wil niet lang in de auto zitten. We moeten naar de bosrand, waar dochterlief met gezin vertoeft voor een aantal maanden, omdat het huis is gestript en opnieuw wordt aangebouwd en opgebouwd.

Dribbel genoot van de tocht en glimlachte naar alles wat voorbij kwam suizen, de andere auto’s, de huizen, de bomen, de zon op zijn snoetje. Man leidde ons zonder kleerscheuren naar het vakantiepark, waar mensen rondliepen in korte broeken en blote bloesjes. Onze truien en en dikke sjaal staken enigzins wonderlijk winterlijk af tegen deze zomerse vreugde. In de stad woei Oostenwind, die hier tussen de hoge dennen en eikebomen zweeg in alle talen. Dochterlief kwam ons tegemoet. De wereld viel stil zodra we voorbij de slagbomen waren. Tenten, caravans en houten chalets met plukjes mensen er voor of half erin. Een man zat voor zijn grote breedbeeld voor de voortent en vormde een groot contrast met het bostapijt van dennenappels, eikels en droge naalden onder zijn voeten. Hij zou de vogels niet horen. Voor ieder huisje of tent stond als een ontsnappingsmogelijkheid de auto of wat fietsen. Kinderen gilden op de trampoline naast het zwembad, dat azuurblauw Middellandse zee speelde.

Kleinzoon was ook naar een feest, maar kleindochter was er om dribbel te plezieren met speelgoed in overvloed. De kleine had niet veel nodig. Een haai die de bek open kon doen en twee dennenappels waren voldoende om te acclimatiseren en op te gaan in het spel. Schoonfamilie had een eigen chalet iets verderop en liet ons in de rust van een klein gezelschap achter. De kinderen ontdekten een kiekeboe-spel, van oudsher het allerleukste. Er waren twee open deuren in de kleine ruime, waar ze omheen konden piepen. Kiekiek.

Na een aangenaam verpozen met dochterlief was het weer tijd om op te stappen. Onderweg zouden dribbel en ik ons feestje vieren bij de ‘Mmmmmm lekker’. Geheel virusproof buiten, om nog wat van de avondzon te genieten. Kinderstoel, patatjes en nuggets in de aanslag want als katjes muizen, dan mauwen ze niet. Een brok tevredenheid en de liefste blikken ooit. Ik appte een foto door en Franse dochter kwam op dat moment net langs het gebouw rijden. ‘We komen hem halen,’ appte ze terug. Goed plan. ‘Waarom heeft hij eigenlijk zijn pyjamashirt aan,’ vroeg dochter verbaasd. Omdat oma’s niet alwetend zijn. Met het relaas van kleinzoon twee en zijn tubefeest op de hoge skipiste namen we afscheid. Luchtkussen van allen en dat heerlijke zware stemmetje met de liefste glimlach. ‘Dag oma.’