Voor wie ontvangen wil

Vannacht was ik op een reunie van de oude volksdansgroep van vroeger. Het was bijzonder hoe helder de beelden waren en ook dat het lang bleef nasudderen in mijn gedachten. We waren bij elkaar gekomen als troost na een heftige gebeurtenis dat een echtpaar van ons was overkomen. De in en in verdrietige echtgenoot had een oogverblindende witte trui aan en was bruiner dan ik hem ooit had gedacht. Een voor een kwam iedereen langs en we lapten de 1.5 meter regel aan ons laars, omdat troost boven veiligheid gaat. Er was een trapje in de enorme ruimte, dat naar boven leidde en dat ooit alleen maar beklommen werd door vriendin die er niet meer was. ‘Dan maak ik daar gebruik van,’ zei ik resoluut tegen een ander. Het was een smal en ingewikkeld systeem, waarbij je eerst de rechtervoet op de eerste spurt moest zetten en dan pas de linker op de volgende. Het werkte ook niet helemaal. Als de Cake Walk op een kermis gingen de trappen omhoog en omlaag en het vergde nogal wat concentratie. Het laatste stuk redde ik doordat een andere vriendin me over de railing heen trok. Daarna riep iemand dat hij onder aan de trap een grote som geld had gevonden. Dat bleek van mijn medeklimmer te zijn. Ik werd vervolgens gehaald voor een fotosessie, maar nu schoot de trap van de zolder los en zweefden we als een polsstok heen en weer op de ladder. ‘Klim naar boven,’ gilde ik. Dat deed degene boven mij en door de verplaatsing van het gewicht schoven we op het nippertje op de zolder. Zo sudderde de droom nog een tijd verder en ik wilde niet wakker worden want ik was blij om ze allemaal weer te zien.

De droom, een ongeleide gedachte, komt door de vraag die ik kreeg over de mail, of we wel dan niet een reünie gaan houden in deze tijd. In dromen maakt de fantasie een wonderlijke vrije val en ik ben altijd weer verbaasd over de details, die tot in de finesses te zien zijn.

De krant brengt het weekend-magazine waar wol centraal staat. Zelfs aan wol kleeft een grote ‘maar’, ook al is het duurzaam en gaat het lang mee. Retro truien en vesten zijn hot en happening, gerecyclede wol waar weer nieuwe kunstzinnige truien van gebreid worden, modehuizen met een eigen breifabriek, wollen truien van de jaren zestig tot nu, ze komen allemaal voorbij. Ook het verschil in wol wordt genoemd en het afschuwelijke verminken van de billen van de merino-schapen in Australië, mulesing genaamd, waarbij plooien weggesneden worden rond de anus, zodat de schapen geen myiasis kunnen oplopen, een larve-ziekte. Het leed zit voornamelijk in de grootschaligheid. Als je een paar schapen hoedt, kun je zelf de plooien goed schoon houden om te voorkomen dat vliegen hun eitjes erin leggen.

In de jaren vijftig was alles wol en met name kriebelwol. Stugge ongeverfde schapenwol, die door oma’s met name, verbreid werden tot kamizolen en borstrokken, zwempakken, die zodra je het water insprong tot op je knieën hingen, en sokken. Als bovenkleding droegen de broers plusfours en spencers, wij truien en gebreide jurken en rokken. Alles kriebelde en jeukte, vooral op plekken waar de warmte bleef hangen, in je nek, onder de oksels en in de liezen. Bij de kniekousen zaten de elastieken door gehaakte picot randjes heen getrokken. Later werd de wol voor het ondergoed vervangen door katoen en dat was draaglijk.

De wol en ik zijn nooit echt beste vrienden geworden. Een enkele kindertrui, recht toe recht aan en een turquoise trui voor mezelf die bestond uit vier aan elkaar gefabriceerde gebreide lappen kwamen nog wel van de pennen. Met mijn infarct twee jaar geleden en gekluisterd aan huis heb ik een meterslange sjaal gebreid van warm okergeel. Dat bleek een helende therapie voor alles wat was lamgeslagen door de kwaal. Iedere week weer kwam er een flink stuk bij. Een troostsjaal, om dat bij de gewonnen centimeters de gezondheid ook toenam.

De dames op de tuin zal het worst zijn wat ik draag. Ze grazen het stukje braakliggend terrein rond de paddenpoel en ik begroet ze allerhartelijks. Doorgaans krijg ik een enthousiast mèèèèèhhhhh terug en komen ze op een drafje naar de schamele omheining om met hun natte neuzen tegen mijn hand te duwen. Te allen tijde zijn het ook troostschapen, omdat Annie. M. G Schmidt de dames Veronica voor eeuwig in mijn hoofd heeft geprent en een schapekop met haar krulletjes en wazige blik onweerstaanbaar is en liefde, voor wie ontvangen wil.