Het uur is omgevlogen

Het hek voor het tuinencomplex is dicht. Er staan maar twee auto’s binnen. Het is onmiddellijk te merken aan de rust die boven de sloot hangt en de tuinen omsluit. Geen stemmen, geen bosmaaiers, maar het krassen van de kraaien en het zweven van de meeuwen in de lucht. Reiger staat roerloos en houdt me in de gaten. Zijn kop draait een paar keer argwanend om en zijn ogen nemen de indringer op. Hij waant zich veilig aan de overkant van de sloot, waar de schapen vandaag niet staan en is kennelijk al een en ander gewend.

De oude is druk aan het bellen in zijn glazen huis. Ik overzie vier dagen afwezigheid in de tuin. Het valt me alles mee. Naast het onkruid hebben ook de floxen en de helianthus een groeispurt doorgemaakt. De moerasandoorn die overal tussendoor is gekropen moet eruit. Eerst de maaier. De grote accu heb ik vergeten te herladen en wil niet, omdat ie in de maaier is blijven zitten en koud is. De kleine haalt tweederde van het grasveld. Geduld is een schone zaak. Dan eerst maar gaan trekken her en der. Binnen de kortste keren liggen er naast alle bedden hoopjes brandnetel en moerasandoorn. Hier en daar een afgeknipte te lange tak. Af en toe krast de kraai zijn misbaar over de reuring rond de appels, wat hem belemmert er een te verschalken. Kwaad blijft ze op het dak van het huisje van buuf zitten. Het vordert gestaag en elke spier laat weten te lang gefocust te zijn geweest op optimaal niets doen. Als ik van het kleine wiedkrukje op wil komen, voelen de benen krachteloos. Een workout van formaat zo’n tuin.

Ik prop alles in zakken, gooi het gras onder de planten aan de achterkant van de tuin en probeer de grote accu nog een keer. Met veel moeite en kreunend pakt ze het laatste stuk bijna helemaal. Een glad gazon laat alles beter uitkomen. De engelen staan er engelachtig bij, tussen al het bloeiende mooi.

Ik sluip achterom de tuin weer uit met twee volle zakken. Bij de vuilstort wijst een vriendelijke jongen de compostbak aan. ‘Weet ik hoor.’ Het groen laat zich vallen boven op de berg. In de kringloop winkel ernaast vind ik een grappig boek over de kikker en zijn lijf. In doorzichtig folie kan je per bladzijde zien hoe hij in elkaar geknutseld zit. Een vuilniswagen voor kleinzoon vier mag ook mee.

Bij het huis van dochterlief hebben de kleinzonen de overhand. De kleinste rijdt rond op zijn scootertje en zet met beide benen af wat hem een wilde vaart bezorgd. Kleinzoon 2 is zich aan het omkleden voor de training en wipt op en neer. Kleinzoon een en zijn beste vriend liggen op de bank naast elkaar en doen een spelletje. Paps loopt alles te managen. Vooral de jongste en twee hebben een apenliefde. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. Eindelijk mogen we los en gaan aan de wandel, terwijl paps met twee naar de training vertrekt en een moeder de vriend op komt halen.

Binnen de kortste keren ligt de kleine te slapen in zijn wagentje. Kleinzoon een babbelt er lustig op los en als we bij de kinderboerderij zijn aangekomen krijg ik het slapende cherubijntje niet wakker, maar hij wel, eenvoudig door hem uit de wagen te tillen. Ze hebben mooie langharige cavia’s in een ruime stal en Franse hangoren, de biggen knorren van tevredenheid en de twee ezels zijn prachtig. De twee koeien glanzen in de zon, en het paard en het veulen doen zich tegoed aan het verse stro evenals de geiten. Het is voedertijd. Wat me opvalt is dat de dieren allemaal in een bijzonder goede conditie zijn. Glanzende vachten, natte neuzen. Er heerst tevredenheid alom. Het spelletje op de twee racefietsen, waar dribbel nog te klein voor is, zorgen voor een koddige aanblik. Hij klimt er op en gaat met zijn korte beentjes net zo hard heen en weer als de oudste op de andere fiets op de trappers.

Pas als er een oma-ijsje beloofd wordt, wil hij eraf en zijn we, mét italiaans ijs, ver over tijd thuis, waar mams zonder sleutel op het bankje in het plantsoen ons op wacht. Het uur is omgevlogen.