Zon op de snoet en gaan

Het laatste deel van de stille nacht was de inspiratie om mijn recensies af te maken en op te sturen. Om dat te vieren zweefde de ochtend binnen met een zacht en wonderlijk licht. Ruimte in het hoofd en feest daarboven.

Gisteren werd er aangebeld en door de huistelefoon gemeld dat er een ‘pakketjuh’ was. Jarig zijn had ik al de dag ervoor gevierd en verder de hele dag op social media, via de telefoon en in mijn brievenbus, die werkelijk ontploften van de prachtige wensen, liefdevolle opmerkingen, waardering. Alle aandacht was hartverwarmend. Maar nu dus een pakketje met een Frans accent. Haha. Ik had een vermoeden, deed de deur open en tuurde de galerij af. Ja hoor, het werd bewaarheid toen kleinzoon 2 zijn hoofd om het trappenhuis stak met een brede grijns en met een bloemetje in zijn hand de galerij afroffelde. Kleinzoon 1, volgde, dochter en schoonzoonlief en kleinzoon 3 dribbelde er als laatste op zijn eigen tempo doodgemoedereerd achteraan. Alle drie een bloemetje. Het mooiste boeket van vandaag.

Klein, groter, grootst

O, o jarig en niets in huis. ‘Wat willen jullie drinken, water, water, of water’. ‘Doe maar water’ antwoordden ze allen in koor. Het werd een genoeglijk bliksembezoek waarbij ze ter ere van oma naar de MC Donald mochten. ‘Tikkie sturen hoor’, gebood ik Pa en Ma, die daar niets van wilden weten. Ze zaten op de woensdag met een klein probleem. Schoonzoon was trainer van kleinzoon 2 en zijn eftal maar ze hadden de training een uur vervroegd. ‘Of ik misschien…’ Tuurlijk. Dit waren de noodgevallen. Handkus van de jongste. Daar gingen ze weer.  De jongste aarzelde even, kwam terugdribbelen en gaf me een dikke zoen.

Vandaag is de tuin aan de beurt. Het gras zal hoog staan en het onkruid. Voldoende werk te doen, nu het hoofd was leeggemaakt. Dan kan ik dubbel nagenieten van alle attenties. In de bus lagen twee heerlijke berichten van vriendinlief en van mijn lieve collega en moeder van school. Al jaar en dag sinds ik van school weg ben, wordt ik bij de laatste met mijn verjaardag op een etentje getrakteerd met een genoeglijk bijkletsen. Dit jaar is het corona-anders. Of later of overslaan. Traditie is iets om soepel te hanteren. Dat is de laatste tijd steeds duidelijker geworden. Het komt zoals het valt.

Een prive berichtje van een lieve oudleerling, die fantastisch was met de kinderen en au naturel haar kwaliteiten toonde tijdens de stage. Ze heeft wat omzwervingen gemaakt en gaat nu werken op een Montessori school. Ze bedankte me voor het geloof dat ik haar in die stagetijd geschonken had, iets wat ze nooit vergeten was. Dat was  niet moeilijk. Ze heeft gouden handen, een hart van goud en een spontaan en open gemoed. Dat is alles wat je nodig hebt in het onderwijs. Een spiegel voor de kinderen.

De werklui zijn weer druk in het weer. Ze spelen slechts een roffelende melodie. Het gehuil van de graafmachine en het gekletter van de stenen in de stalen bak is over. Ze krijgen het er warm van, een trekt zijn trainingsbroek uit en zijn FC-Utrecht shirt terwijl de ander op zijn knieën ligt. De dag draaft door. Tijd om in actie te komen na vier dagen lezen en schrijven. Zon op de snoet en gaan.