Met terugwerkende kracht

Terwijl ik met het hoofd eeuwen vooruit was, in een verhaal over Thule en de kinderen van moeder aarde,  vertelde zoonlief, tussen neus en lippen door, dat hij me mee uit eten nam bij Le:en in Tolsteeg. Het kon vandaag niet, omdat hij moest trainen. Wat een verrassing.

Tussendoor had ik alles beneden kraakhelder gepoetst en geboend voor de nodige beweging na drie dagen leesvoer. Het zou lukken want het was bijna gedaan. Een spannend verhaal en tussen het poetsen door bedacht ik, door het lezen over de vreedzame Thulenen, dat mijn lange periode bij de PSP toch ook een gevalletje: ‘De wens is de moeder van de gedachte’ was. We hadden daar vroeger al heel wat over gediscussieerd. Al ben je nog zo vredelievend, dan maakt een kat in het nauw rare sprongen. Ik had bewondering voor die vredelievende regels van de Thulenen en hun dankbaarheid aan en de zorg voor Moeder Aarde, maar als er destructie op je pad komt en je er wat tegenover moet stellen om te stoppen,dan kan je soms niet anders dan iets te doen, dat tegen de borst stuit en dwars tegen je gevoel indruist. Aan de andere kant is je daar bewust van te zijn het enige juiste. Dan is er ruimte om afwegingen te maken. Zo mijmer ik, terwijl de stofzuigerslang in hoeken komt en een kleiner mondje alle boeken in de kast grondig onder handen neemt.

Waar een ‘kinderboek’ al niet toe kan leiden. Knap van Thea Beckman, die daar zo’n enorm verhaal van kon maken. Drie dikke boeken en nog twee te gaan, vol filosofie, levenslust en ethiek, met behoudt van de zinderende spanning. De raakvlakken van het leven van de Badeners en hun verwoesting van de planeet is  volkomen actueel en misschien daarom ook wel beklemmend. Met je neus op de feiten, in die trant. Beckman maakt van Thule een vrouwenmaatschappij en trekt aan het eind van het eerste deel de erkende waarden van man en vrouw op tot gelijke hoogte. Dat voelt veel meer in balans en precies daar wordt steeds naar gezocht.

Hup, ik neem de ramen ook nog even mee. Als ik vanavond uit eten ga, kan een beetje extra beweging geen kwaad. Pluis duikt weg voor de scherpe schoonmaaklucht en ik moet af en toe even frisse lucht happen. Deadline voorlopig gehaald en dat is een bijzonder prettig gevoel.

Appje van zoonlief, om zeven uur gepokt en gemazeld aantreden. Dat lukt en als een vorstin zoef ik even later over de weg terwijl hij soepeltjes de auto stuurt. Bij aankomst krijgen we van een jongen in sneltreinvaart alle coronavoorschriften over ons uitgestort, haha, geen woord van verstaan, maar het is allemaal goed. Het is een ruime zaak en de tafels staan goed uit elkaar.

Ik loop achter de brede rug van zoon aan en ineens zie ik een tafel met de rest van de kinderen, zonder aanhang. Surprise. Het werd een heerlijk en vrolijk feest en de ober deed dapper mee, met zijn grappen en grollen en vuurwerk met een frambozenshotje dat alleen geluk, hoop en liefde zou brengen, als ik het in een keer achterover sloeg. Ad fundum dan maar. Gelukt en het feest was compleet toen we bedachten zo’n etentje met het gezin een keer per kwartaal te herhalen.

De cadeaus waren er ook. Ze wilden eigenlijk naar een Indisch restaurant, maar dat lukte niet, dus kreeg ik een indisch stoofpotje van dochterlief met de spreuk:’Sooner or later we all quote our mother’. Waterlanders. En van allen een kalender met alle vermelde belangrijke gebeurtenissen voor mijn vergeethoofd met prachtige foto’s en een bos bloemen van zoonlief. Helemaal jarig trok ik met mijn galante chauffeur weer naar huis. Lucht-kussen en tot gauw toch, dan gaan we weer met de hele bubs een feestje bouwen, aan het strand, in het bos of in een park. Keuze te over.

Een jaar jonger geworden, zo voelt het, omdat ik steeds dacht 69 te worden, terwijl ik van ’52 ben. Die houden we erin. Met terugwerkende kracht.