Aandacht met stip op een

Het bouworkest buiten is op volle sterkte aan de gang. Stenen die neerkletteren in een stalen bak geven een oorverdovend lawaai, ze dienen als begintoon van het stuk. Op de achtergrond grommende machines, met uithale de hoogte in. De stratenmakers tikken de maat met hun stenen en zingen het lied er schel boven uit. Ze wisselen de weekenden uit. De schoppen steken diep in de grond om de kanten af te steken.

De auto’s staan als een lang lint voor de zebra te wachten terwijl er van alle kanten kinderen komen aangehuppeld met hun ouders, rugzakken op, zo groot dat ze de hele rug bedekken. Vader beent met grote stappen, dochter dribbelt erachter aan. Vakantiestilte is voorbij. De hoge kinderstemmen klimmen enthousiast omhoog.

Heerlijk moment was die eerste schooldag altijd. Een week lang waren we druk geweest om de groep op orde te krijgen, duo en ik. Een lik verf hier en daar, hoeken creeëren, materialen ordenen en vullen, de meubels op hun plek, de kasten weer schoon en gevuld en het speelhuis knus en gezellig gemaakt. Daarna de rest van de school. De gangen, de gemeeenschapsruimte, het keukentje, alles moest spic een span zijn, klaar om vers en fris te kunnen starten. Voorpret om het eerste project, gniffelen om de lumineuze vondsten om de kinderen in te pakken en mee te nemen. Kleedjes schikken, bloemen op tafel en gaan.

Als het dan eindelijk zo ver was, zat ik aan de grote ovale tafel in het midden van de groep om iedereen even op ooghoogte te kunnen knuffelen. Een tikje onwennig, maar toch ook vertrouwd kwamen ze binnen schuiven. Ouders mee, enthousiaste verhalen over vakanties, reizen. Er was nog veel werk te doen die eerste week. Het kiezen van de jassenhaak, de tekening van zichzelf van iedereen voor aan de seizoensbalk, de frontjes voor de kasten. Geuren mengden zich. Ecoline, plakkaatverf, wasco, lijm. Het knisperende papier stond klaar. Stil genieten bij het horen van het gebabbel, de kinderlogica, de vreugde om het weerzien na het gemis van weken.

In die eerste week kristalliseerde de groep zich uit, Vriendschappen voor het leven versterkten zich, wie had het hoogste woord, wie zou zich minzaam schikken, wie was nog angstig, wie verlegen. Het voegde zich, wij waren de Apen, later de Eekhoorns en daar waren we trots op. Een hechte groep werd het.

Hoe anders zal het dit jaar gaan. Anderhalve meter, handen wassen, afstand bewaren. Is dat dan ook afstand scheppen. Naast de liefdevolle aandacht was er altijd een knuffel, een aai over je bol, bij angst of verdriet even op schoot, warm geborgen en troostrijk. De trommel met toverkusjes op de kast, die tevoorschijn kwam met pijn, de platgeknuffelde vuurrode Elmo bij een woedeaanval op de leesbank. Dat zou dan allemaal niet meer gaan. Onmogelijk eigenlijk, omdat geborgenheid en veiligheid een eerste behoefte is. Het is zo’n afweging die we ook met de ouderen in mijn optiek verkeerd hebben gemaakt. Liever liefde en risico dan liefdeloos alleen.

Het betekent, gezond verstand. Niet teveel tastbare genegenheid, maar zeker ook niet te weinig, zoeken naar de juiste weg om liefde te tonen. Ogen spreken en kunnen meer zeggen dan 1000 woorden, een hand is soms voldoende en aandacht met stip op een.