Het geloof in het leven

Met mijn neus in de boter. Dat viel me gisterenmiddag ten deel, toen ik voor de broodnodige variatie en om af en toe even weg te dromen uit het Middeleeuwse Geyn, de televisie had aangezet. Wat reuring in de tent. Een beetje bewegend beeld, geen geluid, dat zou teveel aflijden. Toen was het hek van de dam of liever gezegd: de schapen erover. Op de televisie was een animatie die mijn aandacht trok. Eerst vermoedde ik een gewone tekenfilm voor kinderen op zapp bios.

Pas toen ik wat langer keek, zag ik dat het schaap er wel heel classy uitzag en alles eromheen wat grafisch was. De krant, die ik zojuist uit de bus had gevist, kon me vertellen dat het de film ‘Shaun, het schaap’ was. Inderdaad een bof van de bovenste plank en ik prees me gelukkig, want ik had de film nog nooit gezien, ondanks de lovende kritieken. Het is een Brits-Franse animatiefilm uit 2015, geschreven en geregisseerd door Mark Burton en Richard Starzack. Een animatie in klei en weergaloos grappig. Er waren momenten dat ik zat te schuddebuiken op de bank, zodat zoonlief even kwam kijken, waarom ik in mijn eentje in godsnaam zo aan het lachen was. Het is een weergaloze film en zeer de moeite waard om terug te zien.

Ik moest denken aan die andere animatie, van alweer heel wat jaren geleden, op school. Het was een grootschalig project voor het een of andere jubileum. Ik wilde een animatie maken met alle kinderen van de school, ieder kind zijn of haar eigen bedenksel in klei. Het was een verhaal over de zeven deugden in een strijd tegen de heks Gruwela, die met haar magneet alle zeven naar zich toe wilde trekken. Groots opgezet. Vele dagen werk, maar we kregen uiteindelijk de film niet goed in elkaar gezet. Wel delen ervan. Het gaf niet, want trots waren we zowiezo al. Er zat niets anders op dan het na te spelen op het eindfeest met een levensechte Gruwela en haar magneet. Het werd uiteindelijk een magisch epos, waarbij het goede, zoals het haar betaamt, het kwaad overwon.

In de tijd dat men enthousiast over de film Shaun had, dacht ik eerst dat het boek ‘The Arrival’ van Shaun Tan verfilmd was. Dat boek kwam op mijn pad  in een kringloop in Almere en moest eenvoudigweg mee naar huis. De prachtige tekeningen, als een stripverhaal, de reis en de aankomst vanuit Maleisië naar Australië waren een eerbetoon aan de moed en het doorzettingsvermogen van alle migranten, vluchtelingen en ontheemden enook nu nog actueel.

De veerkracht van mensen in nood wordt, onder andere, getoond in hun creativiteit om van niets altijd weer iets te maken. Het vouwen van de origami-kraanvogel bijvoorbeeld. Omdat mensen en kinderen moeten kunnen blijven spelen voor de broodnodige balans. Shaun was dan wel niet het onderwerp van de eerstgenoemde animatie, maar zijn eigen animatie van het boek ‘The lost thing’ is eveneens de moeite waard. Dit futuristische verhaal was tegelijk een dankbare afwisseling te midden van die aardse Middeleeuwen, maar het had me ook danig van het werk gehouden.

De vaart was eruit. Niet getreurd. Vandaag is er weer een dag en het concept is goedgekeurd. Mijn drie verhalen ineen kunnen door. Het Zusterhuis Nazareth in het stadje Geyn krijgt steeds meer gestalte. Door de eeuwen heen is er een ding dat opvalt. Ondanks destructie en barre tijden is er steeds ergens een lichtpunt aan de horizon, die door iemand opgemerkt wordt en aangegrepen om met liefde en kracht de misère om te buigen en de draad weer op te pakken. De rode draad van het geloof in het leven.