Een ring van betekenis

Gisteren huilde de dag. Twee onafhankelijke berichten van elkaar brachten de dood dichtbij met de onvermijdelijke herinneringen, die nu al een etmaal door het hoofd blijven zweven. Met beide heb ik een fractie van het leven opgewandeld om ze na een periode weer los te laten.

De befaamde Zeeuwse rol

Herinnering: We zijn ons aan het voorbereiden voor een optreden in het Arnemuidens kostuum. Daarvoor moeten de haren op een Zeeuwse rol, die niet zoals gedacht van voor naar achter omgerold moet worden maar van achter ingerold naar voren.

Het is worstelen met de wegglijdendde haren en een duwen en trekken en het wordt steeds hilarischer met als gevolg de slappe lach. Nog kan ik het me voor de geest halen, omdat het een moment was van oprechte lol, huilen van het lachen, schik om niks, maar samen.

Even later staan we achter elkaar gezusterlijk de kap op te spelden. Vele handen maken een wonderschoon kostuum. Als we op de rij staan, staan wij tweeën achteraan het langst van de groep te zijn. Altijd, bij iedere choreografie, sluit ik de rij en sta je voor mij. Het schept een band.

Als er gezinnen in het spel komen, met kinderen en lucht voor mij een kostbaar iets wordt, verliezen we elkaar uit het oog. Ieder gaat haar eigen weg, tot nu. Het stopt voor jou, abrupt en onverwachts en dat brengt mij vandaag steeds weer terug naar de gedeelde momenten. Het  warme gevoel blijft.

Een van de vele eindfeesten

Een tweede keer de opmerking niet te schrikken. Dan het bericht van een vader van twee van de kinderen van school destijds, die onverwacht is overleden. Twee kinderen betekent minstens acht jaar of langer samen oplopen, van het prilste begin, toen jullie de verlegen oudste de kring binnenschoven tot het warme omarmen bij het vertrek van  de jongste, die als beloftevolle komiek de school verliet. Alle kampen en feesten was je, als het even kon, erbij. Een muzikale noot, een keukendienst, de organisatie achter de schermen, trouw en bescheiden en zachte humor samen met vrouwlief als rots in de branding voor de jongens. En weer zijn er de herinneringen en zoeken naar foto’s die ik niet vind in de boeken, maar weet in de grote afgesloten bakken onder het bed;

Het wonderlijke is, dat ik je zag fietsen vorige week en al die tijd niet meer gezien had. Daar moest ik aan denken. Hoe werkt dat malle ‘zijn’ toch. Ik reed over de brug en jij kwam in vliegende vaart langs de Vaartsche Rijn. Je zag me niet. Het beeld was vertrouwd, iet of wat ouder, wat breder, maar onmiskenbaar jij.

Het is de leeftijd van afscheid, meer dan eens, maar ook de leeftijd van herinneringen aan mooie tijden en elkeen was het waard om in de gedachte te blijven door het gouden randje er omheen. Al die werelden van hobby en werk die in elkaar overliepen en soms versmolten. De perioden van kringloop, dans, theater, school, schilderen, tuinen, schrijven, wandelen. Tijden van samen of solo. Een mensenleven met raakvlakken en daar weer raakvlakken aan. De steen in het water, een ring van betekenis.