Dat blijkt wel weer

Omdat ik de andere twee bestelde boeken nog niet ontvangen heb en nog niet weg wil uit de Middeleeuwen, want wat moet je anders op een stormachtige herfstdag midden in de zomer, ben ik vanochtend in het boek ‘Mariken’ van Peter van Gestel begonnen. Het is nu 10.21 uur, woensdagmorgen en het boek is in vier uur uitgelezen met rode oren en een prettige droom ertussen door.

Het is een plezierig inkijkje in een periode van de mensheid, dat op een totaal andere manier in elkaar stak. De Middeleeuwen waren eeuwen van tegenstellingen in de overtreffende trap: Arm en rijk, mooi en lelijk, vreugde en droevenis, honger en overvloed, leven en dood. In Mariken, geënt op Mariken van Nimweeghen, maar dan in haar jonge jaren-‘meer dan de vingers van de rechterhand, maar minder dan de volle linkerhand erbij’, worden we meegevoerd door een klein meisje, dat denkt alles te weten zolang ze veilig in het waanwoud woont met Archibald en de geit Sofie, nadat ze op een bed ganzeriken te vondeling was gelegd.

Hoe het verder gaat mag natuurlijk een verrassing blijven, maar het is een heerlijk verhaal met alle ingrediënten. Spannend, luchtig, boertig en kluchtig. De middeleeuwen ten voeten uit. Met heks en de duvel en zijn ouwemoer, ratten, en monniken, gravinnen, wagenspelers en lomp volk vertelt Peter van Gestel het verhaal in de taal van nu, met vaart en veel humor. En passant sijpelen er waarheden en kleine filosofiën en zelfs existentiele vragen doorheen en prachtige dichterlijke regels. Een gravin die zegt: ‘Mijn ziel is een meisje met koude voeten’.  en ergens anders ‘De zon spiegelde in het water. Mariken liet zich op de zon in het water vallen. Hij spatte uit elkaar.’

Het kleine meisje Mariken is regelrecht mijn hart in gevlogen. Ook dankzij de prachtige tekeningen van Annemie Heymans boven elk hoofdstuk, die steevast beginnen met een proloog. Mariken is van oorsprong een Mirakelspel. Met zijn wagenspelers en hun verhalen buigt Peter van Gestel moraal en zondigheid om als in het boek van Archibald, de uitgetreden monnik: ‘Het leven is een klucht.’ En dat is het. een luchtige beschouwing van een leven zwaar als stroop.

Die boodschap blijft hangen. Ik zie mijn neven die aan het verbouwen zijn bij mijn zus. Wit van het stof tussen weggebroken gipsblokken en openliggende leidingen zie ik de mogelijkheden en de ruimtes. ‘Blijven lachen mannen’, roep ik bij het weggaan. Aan dat moment moet ik denken als de liefde en het leven ten volle golft aan het eind van dit pareltje. Als je denkt alles te weten en nog niets vande realiteit weet, omdat je in een Waanwoud woont met een uitgetreden Monnik met witte voeten, het boek ‘De wereld is een klucht’ leest, de getekende platen kijkt van God en de duvel en er een geit is die aan je haren knabbelt en Sofie heet en toch met open vizier in het leven durft stappen.

Het kwam op mijn pad bij de strooptocht der kringlopen gisteren naar een tweedehands boek van De Doge-ring in Venetie van Thea Beckman. Een geluk bij een ongeluk. Waar een hiaat valt, vult het zich vanzelf. Dat blijkt wel weer.