Ontluikende fantasie

Was het er zaterdag niet van gekomen, dan moest het er gisteren toch aan geloven. Mijn warrige gras op de tuin mocht weer geschoren. De oude trouwe maaier uit mijn kleine schuurtje gehaald, de grote accu erin, want die kon de hele tuin aan. Het was er perfect weer voor. De zon speelde verstoppertje en zorgde voor een toonbeeld van blauw en wit met al die slagroomtoeven in de lucht. Wind joeg ze op en wiste de zweetdruppels van mijn hoofd.

De maaier speelde kat en muis met de wespen die om het gretigst over elkaar heen dolden om te kunnen snoepen van de afgevallen appeltjes onder de boom. Iedere  keer als de maaier er een verschalkte, zochten ze verward over deze verandering naar de verdwenen vrucht, om dan naar het volgende appeltje te vliegen en soms nijdasserig te zoemen om de maaier heen.

Met een keurig gemaaid gazon lijkt de tuin ordentelijker en geeft een ‘opgeruimd staat netjes’ gevoel met nieuwe energie. Daarna is het dubbel en dwars genieten. De wespen hebben alweer wat nieuwe brokstukken appel in het gras ontdekt. Ze laten het schoteltje voos fruit aan de vlinders en de vliegen. Het leverkruid was opnieuw zwaar voorover komen hangen en ik duwde de halstarrige zware bloemen achter de wilgentakken waar ze een beetje het moede hoofd op konden laten rusten.

De foto

In het atelier was het eindelijk niet te warm. Het grote witte doek stond me meesmuilend aan te kijken. De penselen daagden uit: ‘Waar wacht je nog op.’ De foto van het Museum Voorlinden met de reflectie van dochter in de waas van verdorde gerbera’s, achter glas, lag met ingehouden adem op mijn tafel. ‘Zou ze?’

Ze zou. Heerlijk om weer bezig te kunnen zijn in mijn eigen atelier met het uitzicht op tuin en weidse landschap achter de tuinen, met als muziek het gebrom van de vele hommels en gezoem van de bijen die zich te goed deden aan de nectar in de bloemkelken van de Springbalsemienen vlak voor de deur.

Eerste laag.

Het begin is altijd weer spannend en dit doek was groot. Eerst maar eens de blauwe ondergrond, Ceruleum, Titaanwit en een vleugje Noir d’Yvoire, sterk verdund met het medium, doekje erbij. Tijd vliegt als je in het proces zit. De eerste laag was zeer geslaagd. Penseel goed schoon maken in het medium en voor het groene zeepbadje mocht ze mee naar huis. Om weer te aarden genoot ik van de wolkenpartijen boven de scheve appelboom van Vasalis, terwijl het lied van Annie.M.G.Schmidt door mijn hoofd neuriede. ‘Blauw, blauw, hemelsblauw…’ De natuur schildert haar eigen schoonheden.

Terug naar huis geniet ik langs de sloot nog intenser van die prachtige wolkenpartijen en wijs de dames schaap erop, terwijl ik er een liefdevol over haar chocoladekoppie aai. Ze boffen maar met zo’n uitzicht.

Als ik vandaag naar boven kijk zijn er alleen maar grijstinten te zien. Dan moest ik me  maar op de Middeleeuwen storten. Het omzeilen van de werkelijkheid in een fictief verhaal is makkelijk, maar als de non-fictie moet blijven staan, vergt de aanpak vele overpeinzingen. Het wemelt van de vernielzuchtige graven in dat oude stadje Geyn in de 14e en 15e eeuw, die elkaar te vuur en te zwaard bestrijden en elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Landje-pik op hoog niveau.

Misschien moet een jonge geitenhoedster de rode draad zijn en een lieve non die elke avond na de vesper haar een waargebeurd verhaal vertelt. Laat het maar grijzen buiten. Het is de juiste bedding voor ontluikende fantasie.