Compost voor Nieuw

De tuin lag met smart op mijn komst te wachten. Het leverkruid had zich ver doorgebogen om de phloxen te vertellen dat ze het niet langer hield. Te zwaar door de regenval en de harde wind van gisteren. Aan de andere kant belemmerde ze de doorgang over het pad. Het komkommerkruid lag hulpeloos gestrekt op het gras. De stut en zaligheid stond nog fier rechtop, maar de stelen waren langszij gevallen.

Overal groeiden grashalmen tussen, met dubbele snelheid leek het wel, alsof ze de droge periode in te halen hadden. Vogels zwegen onder de laaghangende lucht. Een enkeling er hoog boven had een aangenaam en onbekend geluid. Ik nam me voor het te onthouden, maar zodra ze uit het zicht was, was het geluid uit mijn geheugen gewist.

Onder het knippen van de wilgen om mijn uitzicht op de Groenekanse molen te bewaken, was ik ineens weer op het feest van een van de kinderen van een lieve vriendin. Aan de lange tafel zat op de houten kerkbank de Pater familias, opa van de kinderen. De trui in lichte kleuren losjes om de schouder, het breed lachende gezicht, een goed glas wijn en fraaie verhalen. Altijd en veel verhalen. Jaar in, jaar uit waren ze de school binnen gelopen om op gezette tijden de kinderen op te halen. Goedlachs, Brabantse bon ton, het leven genieten in alle facetten.

Het bericht vorige maand in mijn app schetste de rampspoed in een paar woorden en de keuze voor een zelf gekozen vertrek. Sinds die tijd dwaal ik op de verjaardagen van het verleden rond en sprokkel mijn momenten bij elkaar om het besef door te kunnen laten dringen dat al wat was, niet meer zou zijn. De liefdevolle hand op de rug van zijn vrouw, de zorg in zijn stem, de genietende blik als zij genoot en hij weer dubbel. Een nootje graaien uit het bakje, smullen van de tapas en de pasta, trotse blik op kind en kraai. Een bon vivant zoals het woord bedoeld is, iemand die het leven smaakt.

De wilg is bijna kaal als de realiteit me aanraakt. Dat het er nooit meer zal zijn, niet voor even, niet voor straks, niet voor later. Het beeld stokt achter al die andere beelden. Tegelijkertijd bedenk ik dat het oneindig veel moed en kracht kost om dit goede leven los te laten. Al die schatten van grote waarde vaarwel te zeggen en te gaan. Te durven zeggen het leven is goed zo, en zo wil ik het houden. Op het hoogtepunt, bij vol bewustzijn, een stap te durven nemen. Dan ben je uiteindelijk een held.

Met die gedachte stop ik de wilgentakken in vuilniszakken en het water gutst van me af. De telefoon is dood. De wereld staat een beetje stil, want alles wat voor leven stond, is een ander pad ingeslagen. Hoe vaak en hoeveel jaagt een gebeurtenis vragen door je hoofd. Hoe dichtbij kan iemand staan, die je slechts een paar keer per jaar tegenkomt. Het is de man zelf, het is de vrouw zelf, het zijn de kinderen en de kindskinderen. Het voelt familie en het verdriet is gelijk aan dat gevoel.

Het wilgengroen, nog vol van leven, schud ik uit in de groencontainer van de stort waar het uiteindelijk verdort. Compost voor Nieuw.