De lucht hing laag en dreigend bij mijn tocht naar de brievenbus om de krant eruit te vissen. Boven gekomen op de galerij hapte ik naar lucht, waar de miezerplanten van de eerste bewoner zich vlak onder mij  uit de bak worstelden, terwijl het bij de buren welig tierde. Voetstappen in de ochtend op een stille galerij klinken als in een roman. Uit mijn bakken plukte ik de verschrompelde geraniumbloemen en mompelde goedkeuring. Er hingen dikke droppels aan.

Koffie, de krant en het voornemen. Eerst schrijven en schilderen, dan toch nog even naar de tuin. Te laat, als elke ochtend, wissel ik ze in. Rode linten verschijnen aan de beker. Pluis komt aangehuppeld, verstopt zich aan de achterkant van de ezel, achter de staande doeken, om dan plotseling naar voren te schieten en schuift over de gladde vloer. Verbaasd blijft ze staan.

Op pad met de kleine blauwe, trekt de lucht nog zwaarder aan en alle grijsschakeringen tussen Davy’s Grey en Ivory Black trekken voorbij. Als ik naast het tuincentrum de weg naar de tuin opdraai, breekt het luchtdek open en stort haar plantengeluk over het vlakke land. De tuin ligt een kilometer lopen van de poorten van het complex. ‘Je bent niet van suiker’ klinkt het besmuikt in mijn oor, maar ik negeer het. ‘Vandaag ben ik suiker’ geef ik als repliek. Hup, snel met de kleine blauwe prins naar de kringloop, daar ben je algauw minstens anderhalf uur onder de pannen. Tussen de ‘nieuwe’ snuisterijen roept een kleine pop me, ze zit stralend tegen een post van de kast aan. Cadeautje voor kleindochter in het kader van ‘Jong geleerd is oud gedaan’ en ‘Goed voorbeeld doet goed volgen’. Opvoeden vanuit een breedspectrum perspectief.

Tussen de boeken, uren en uren kan ik er toeven, vind ik een boekje van Kees van Kooten over zijn moeder Annie. Ze blijkt heel veel geschreven te hebben, gedichten haiku’s en songteksten die ze ‘lappen van smart’ had gedoopt. Haar laatst gelezen boek  is ‘Het Gesloten Huis’ van Matsiers, daarover noteerde zij: ‘Het mooiste dat ik ooit over afscheid nemen heb gelezen.’ In dat boek vraagt de moeder aan haar zoon ‘Je gaat toch niet over ons schrijven als we dood zijn hè.’ Annie heeft het Kees nooit gevraagd, omdat ze wel wist wat hij zou gaan doen. Kees omschrijft het met een prachtige zin:  ‘Veel schrijvers kunnen pas met hun dode moeders verder leven als zij het hebben opgeschreven.’

Zijn moeder had al 20 jaar een euthanasieverklaring op zak. Hij en zijn zus besluiten er gehoor aan te geven door haar geen scan te laten ondergaan of een sonde te geven maar morfine te vragen om haar zo te behoeden voor erger, na een val van de trap in het verzorgingshuis, waarbij ze inwendige kneuzingen en een hersenbloeding had opgelopen. Ze houden zielsveel van haar. Hij schrijft: ‘Annie wil niet verder leven, maar wij kunnen haar nog niet laten gaan. Zelfzuchtig rekken wij haar laatste ademhalen dat steeds benauwder wordt, met kortere tussentijden.’ Het eeuwige dilemma tussen dat wikken en wegen of het moment van loslaten gekomen is en de liefde die hardnekkig vast blijft houden en eraan blijft trekken. Zolang je nog lippen vochtig kan maken een hand door het haar kan strijken, is het gedeelde leven tenminste tastbaar aanwezig en dood is vooralsnog op afstand.

Als ik met boek en pop in de hand naar de uitgang van de kringloop ga, trekt het dagelijkse leven onwerkelijk aan me voorbij.

https://oliewinkeltje.ccvshop.nl/

Thuis ligt er een kleine doos in de brievenbus, een brievenbuspakket van het oliewinkeltje. Als ik het openmaak ben ik ontroerd. Drie flesjes patchouli, een gelukspoppetje en een Yogatheezakje in een prachtig appelgroen vloeipapier. Als emoties toch al aan de oppervlakte borrelen komt alles binnen. Als er dan ook nog een grote doos met dank van het ziekenhuis staat, een koeltas, die je aan de fiets kan klikken, een hammamdoek en een boekje met wandelingen en fietstochten hier in de omgeving, kon het niet anders. Alles aan dankbaarheid en liefde vloog zonder aarzelen en met volle overtuiging in de ‘Melanzane alla parmigiane’, de beloofde aubergineschotel voor zoonlief.