Een memento

Merel was nergens meer te vinden. Het groot Hoefblad had haar beschermende muur opgetrokken rond de kleine ongeluksvogel. Samen met brandnetel en kleefkruid en hier en daar een gele lis was het een perfect ondoordringbaar graf. Dan moest de schets maar uit het hoofd. Requiescat In Pace, kleine gevederde vriend.

Het was de hoogste tijd om de acer, die al die tijd had staan te verpieteren naast het atelier, een nieuwe plek te geven. Door het gras dat zich stevig had geworteld om haar heen, kon ze niet lekker doorgroeien. De acer is het symbool van vriendin, samen met de gierzwaluw. Het was op een van de dagen in de laatste maanden van haar leven, dat we op een bank aan het uitrusten waren in het Wilhelminapark. We vingen nog net de late middagzon. Ik vroeg haar naar haar lievelingsboom. Ze keek bedachtzaam naar de bomen om haar heen. De rode beuk vond ze mooi, een grote kastanje ook, maar haar hart had ze aan de acer verpand, omdat ze een aantal keren bij vriendin in Canada was geweest en die bomen daar in al hun kracht en pracht had gezien in de herfst. Een groot bont schouwspel aan kleuren. Geen wonder dat het blad symbool stond in de vlag. Zinneprikkelend mooi.

Terwijl de zon over de bladeren gleed, het frisse ontluikende groen van een lente, dobberde ze achter haar bruine ogen terug naar die tijd en straalde bij de beelden van de imponerende rood-en-geel tinten. Indian summer om nooit te vergeten. ‘Waarom ik het eigenlijk wilde weten’. ‘Ik wil iets persoonlijks van jou op het schoolplein’. ‘Maar dan zonder zo’n vreselijke ‘ter Nagedachtenis”, riep ze uit. ‘Wij komen en gaan, maar daar hangt een hele school niet op. Die moeten voort. Over zes jaar weet niemand van de kinderen meer wie ik was. Dan is de betekenis weg en zijn het slechts woorden’. De Acer werd een jaar later met veel aandacht geplant door de kinderen. Er werd een zee aan  ballonnen opgelaten, omdat we toen nog niet bewust waren van het negatieve effect. Nu was het hét symbool om haar te laten weten, dat we aan haar dachten. Het afscheid was waardig en deed recht.

Met de school ging het niet goed. De kleine dappere eenpitter bezweek onder de druk en sloot zich aan bij een overkoepelend bestuur. De boom probeerde te overleven, maar bleef iedere lente weer pierig steken, net als wij. De enige boom die opbloeide was de zwarte Els die ze eigenhandig als elzeprop in de grond had gestopt. Sinds haar verhaal op die, eigenlijk nog te koude, bank in het Wilhelminapark, zie ik in elke acer haar door de pruik omlijstte lieve gezicht weer terug. Haar kracht was de vooruitgang net als de boom zelf.

Elke herinnering is veel waard, maar alleen met het persoonlijke verhaal erachter. Het is de verdienste van het woord, dat het een podium kan geven. Net als de kleine merel van gisteren, die door zijn sterfelijkheid meer heeft losgemaakt dan een ander.

Een andere herinnering, dochterlief met poes op de arm, vorderde gestaag terwijl ik mijmerde over sterfelijkheid en vereeuwigen. Woord en beeld dus om de gedachte in te bedden. Dat is wat kunst vermag.

Ik had al een mooie nieuwe plek op het oog voor de kleine gele verpieteraar. Achterin de tuin, direct in het zicht vanaf het terras, met aan haar voeten de witte roos, een bodembedekker, die elke grasspriet zou verjagen met haar venijnige stekels. Beschermd en gekoesterd, een memento.