Voordat het een (b)roddellapje wordt

Kwam het door de wind dat de nacht zo onrustig was. Een aantal keren wakker en losse flarden droom, waaronder de zeven geultjes van Beverweerd met kikker. Geen idee waardoor. Mogelijk een nieuw verhaal na de Yaya-kronieken. Die zijn bijna aan het eind van hun Latijn, Grieks moet ik in dit geval zeggen. Het is in ieder geval een hoogst aangename vakantie geweest daar in het imaginaire Corfu. Vorige week toen we aan de Noordzee zaten en ik haar zacht golvend weg zag vloeien, moest ik denken aan het kleine speeldoosje in mijn ‘leren-is-leuk’ koffer, waar een mannetje aan draaide om de zee zo zacht kabbelend rond te laten vloeien. Ik probeerde het uit te leggen aan de zussen, maar dat lukte niet echt. ‘Ze zit weer wat te verzinnen’ zei zuslief. ‘O’ was het  antwoord. Het blijkt toch een ander level te zijn, zo’n hoofd vol verhalen.

In het geval van de zeven geultjes, die vlak naast elkaar van de Kromme Rijn afliepen, richting het verwaarloosde kasteel van Beverweerd, speelde zich een hele wereld af op micro-niveau. Kikker is de baas. Koning kikker, denk ik vanzelfsprekend. Maar voor hetzelfde geld is het generaal kikker. Dat bekt ook lekker. Een kleine onderwaterdictatuur, waar orde op zaken gesteld moet worden en een held, laten we zeggen het krinkelend winklende waterding van Gezelle, die dapper de kwestie aanpakt. Hij heeft toch al een zwart kabotseken aan. Bovendien is het een schrijverke, de bedenker en verteller van dit sprookje. Zo groeien die verhalen vanzelf.

De regen gisteren was te hevig, dus heb ik alleen wat penselen ter hand genomen en daar tussendoor een heerlijke paprikastoof gemaakt. De Italianen hebben er een mooi woord voor: ‘Pepperoni stuffati’. Dan wil je toch iedere dag Italiaans eten als het zo klinkt. Verder enkel uitgerust. Ook niet verkeerd na de drukke week.

Als beloofd schijnt de zon, er is wel veel wind, maar het is droog. Ik ben benieuwd of op de tuin de irissen zijn uitgekomen. Ze stonden beloftevol in knop van de week.  Vanmiddag is regen voorspeld, dus vroeg op pad. Ook weer heerlijk na een dag binnen.

In Letter&Geest stond een column van Erik Jan Harmens over antwoorden die vaak gegeven worden als je iemand bedankt. ‘Geen probleem’ vindt hij maar een wonderlijke uitdrukking net als ‘Ik mag niet klagen’ als antwoord op ‘Hoe gaat het met je’. Klaag maar raak, is zijn mening. Het is een mooi stukje en een inkijkje van hoe het leven ingewikkeld wordt, als je anders denkt. Net als bij dat hoofd vol verhalen. Aan het eind van zijn optreden zegt hij altijd ‘Dank U Wel’, terwijl er mensen van mening zijn, dat het publiek dat zou moeten laten blijken. Dan zou je als acteur ‘Alstublieft’ moeten zeggen.

Doorgaans zeggen mensen als je ze vraagt hoe het met ze gaat ‘Goed hoor’. In dat geval hoor ik alleen maar de punt. Geen ellenlange verhalen over de sores van de week, maar een kort en bondig antwoord met een punt die géén wedervraag eist. Eigenlijk zegt het, ‘Ik heb haast of geen zin, ik wil door met mijn bezigheden’. Met Erik Jan zou je willen dat dat duidelijk gezegd zou worden in plaats van zo’n dooddoener. Aan de andere kant is het ook wel weer makkelijk en, als je het beschouwt als codetaal, zelfs vermakelijk. Niets is leuker dan het ontrafelen, een hele weg lang iets anders aan je hoofd om te ontcijferen. Wat bedoelde hij nou precies. Maar pas op, net als bij cryptogrammen kan je er zo maar flink naast zitten en probeer het dan maar weer eens recht te breien, voordat het een (b)roddellapje wordt.