Net als vader Zwaan

De kauwen uit de dakgoot zijn in paniek. Ze hebben met hun waarschuwingskreten een aantal familieleden opgeroepen en zitten nu in de boom voor het huis te delibreren. Ik kan niet goed ontdekken wat er aan de hand is. Ik hoor de buurvrouw beneden iets zeggen op de galerij. Ze blijven op hun hoede, verscholen in het weelderige groen. Mekkerend neemt Pluis het zenuwachtige ouderpaar in ogenschouw. De snorharen trillen van de opwinding. Mmmm Lekkere hapjes. De vlucht kauwen is aangezweld tot twintig of meer, ze spelen ‘Hitchkockje’ met het in vlucht rakelings scheren over de bomen. Later op de middag zie ik een kraai met zijn indrukwekkende voorkomen. Zou dat zo alarmerend zijn geweest?

Ik weet nog goed hoe ik als puber bij de film ‘The Birds’ met rode konen en een verstokte keel van de spanning tegen het beeld aanleunde.  Heel heftig en onvoorstebaar vond ik het. Twee weken geleden fietste ik door een laan met aan weerskanten bomen, waar aan het begin een bord stond met de waarschuwing te hoeden voor agressieve kraaien. De kleintjes zijn er, dus er wordt kroost verdedigd. Ik moet de eerste de beste mannetjeszwaan nog tegenkomen die me vriendelijk zal toewuiven, als hij kleintjes heeft. Een mep van een vleugel kan je krijgen.

Die schrik zit er ook al in vanaf mijn achtste of daaromtrent. Toen we met de gymvereniging keurig in uniform en in gelid langs de vecht trokken tijdens de Avondvierdaagse, terwijl we ‘De paden op, de lanen in’ zongen of het potje met vet breed uitsmeerden over het aantal te lopen kilometers. Zwaan, met vrouw en jongen op het nest, was al die voorbijtrekkende stoorzenders zo zat, dat hij een hiaat sloeg tussen de gelederen, een meisje een gebroken arm bezorgde en paniek in alle toonaarden een feit was. Vanaf dat ogenblik heeft de huiver zich verenigd met de eerbied en blijf ik op  afstand met een flinke zoom op de camera. Want prachtig blijven ze.

Op de tuin moet de iep gesnoeid achter het atelier. Hoog is ie nog niet, maar aan het eind van dit seizoen natuurlijk wel, want ze groeien waar je bij staat. Ik ga eens uitvogelen wat de beste oplossing is. Ze komen je aanwaaien die iepen, zoals er nu ook ineens een kastanje naast staat. Die smoor ik in de kiem, maar de iep had zich verstopt achter de vlier. Het zit hem in de naam. Gen-iep-igerd.

Under construction. Fragment.

De kauwen zijn weer koest, gelukkig maar. Het doek lukt goed. Vandaag weer een stukje verder en de losse slag vasthouden. Het is feest om me erin te verliezen op mijn eigen onorthodoxe wijze, want alles tegen de regels denk ik. Maar het werkt zo lekker. Zoon komt binnen met zijn tweewekelijkse oppepper. Lang leve de Albert Cuyp.

Over Onorthodox gesproken, ik lag vannacht om vier uur al het klooster te bestuderen bovenop de Pantocrator in Corfu. Het verhaal wil verteld worden, maar ik moet nog wat losse eindjes aan elkaar knopen nu de tovenaar zijn toverkrachten niet werkten daarboven, met al de stralingen van die lelijke zendmasten in de buurt. Net als de iep moeten ze om. In het klooster schijnt trouwens overdag een monnik te bedelen, die dan met gevangen geld ’s avonds in een dorp aan de voet van de berg de heiligheid laat schuimen in het bier of de Ouzo. Van die kant verwacht ik geen hulp.

Er schiet me straks vast een list te binnen, zo werkt dat. Het is als met eieren, broeden en erbij blijven. Net als Vader Zwaan.