Verwondering te over

En alsof ze het afgesproken hadden, die weergoden. ‘We beginnen met iets moois en we sluiten af met iets prachtigs’. Daar schoof gisterenavond een wereld aan wolk en kleur voorbij, adembenemend en divers. Wolken om op te wiegen en te dromen. Op zo’n golf aan wolk varen we best.

Gisteren de penselen ter hand genomen. Zoonlief had een bestelling geplaatst en diverse foto’s opgestuurd. Ik koos voor de uitdaging. Een moeilijke hoek, zoeken naar de juiste afmeting en de goede verhoudingen. Te groot beginnen, altijd, overmoedig en doekvullend. Met duwen en trekken dwong ik het lijdend voorwerp in de juiste proporties. Nu kon het grote schaven beginnen.

Ondanks de kou, dik vest over rulle trui en het onafscheidelijke mouwloze vest wachtte de tuin, waar ik begroet werd door een weelderige bloeiende mierikswortel, die een zoet welkom geurde. De kleine meerkoet in de sloot zwom naarstig naar de kant en duwde haar kop in het riet. ‘Ik ben er even niet’ seinde ze woordeloos.

De bijen trokken zich niets aan van mijn wandeling. Er was een nieuw volk en de imker had hun huisje met de korven andersom gezet, zodat  de zon de hele dag op de kleine schuur scheen. Sinds er weken lang minder verkeer was was de lucht oneindig veel blauwer en de bloei van alles uitbundiger.

Moeder eend, een vreemde eend in de bijt, had haar pulletjes om zich heen verzameld, maar raakte niet in paniek. Doodgemoedereerd zwom ze verder en liet me het nakijken. Lyrisch kan ik er van raken, van dat kleine grut.

Ergens in de krant stond gisteren, in een artikel over de georganiseerde vliegreizen die op handen waren, dat we naar het buitenland wilden om ons weer eens te kunnen verwonderen. Die algemene stelligheid verbaasde mij. Iedereen die om zich heen kijkt, valt verwondering ten deel als ze verder zien dan het kijken naar die schoonheid. Lucht, licht, water, lente en ontluikende natuur. Is er meer te wensen?

Vriendin kwam op gepaste afstand in de tuin toen ze me had horen praten met de Oude. Ze heeft de tuin schuin achter. Zo blij om elkaar te zien, we hadden elkaar al die tijd niet gesproken. Wat volgde was een uitwisseling van wederwaardigheden en het droeve verhaal over het overlijden van haar vader in een verpleegtehuis en het feit dat zij en haar moeder er niet bij mochten. Haar gezicht werd zwaar van verdriet om dat gegeven en ze sprak haar woede uit over die harteloze maatregel, het eenzame wegglijden uit ieders leven. Van andere vriendin had ik een tegenovergesteld verhaal gehoord over ouders, die alleen maar onrustiger werden door bezoek en zich veilig voelden bij de verzorgers.  Ik hoefde maar in de ogen van dit kind van haar vader te kijken of ik wist dat het verkeerd was. Dat het zou blijven nawoeden tot in lengte der dagen. Ze was gaan fietsen, uitgebreide tochten over klompenpaden en dwars door polderlandschap heen om het gevoel om te zetten in een positieve twist. Daar vonden we elkaar. We zaten op dezelfde golf en genoten van het kleine tot in de zuivere kern.

De Oude kwam even aan en hield bij hoog en laag vol dat hij de anemonen had gevrijwaard in zijn drang om al het onkruid met wortel en al te wieden tijdens mijn afwezigheid. Hij wees naar een plek onder de pruimenboom. Hoe ik hem ook vertelde, dat daar geen anemonen stonden, hield hij vast aan zijn gedachte. Net als het schoonmaken van de lupine in een ander bed. Daar staat een monnikskap, maar de lupine is al een tijdje verdwenen. Tijd voor inspectie, toen hij de kuierlatten naar zijn eigen tuin had genomen. De bestempelde pol anemonen was een geraniumsoort, en de lupine was er niet. Hij kwam als de ongelovige Thomas met eigen ogen mijn gelijk aanschouwen. Eerst zien en dan geloven.

Ik liep terug naar de kleine blauwe Prins en mijmerde over ‘De tuin van de betoverde anemoon en het mysterie van de verdwenen lupine’. Zie je, alles ligt voor de hand. Verhalen, schildertaferelen en natuur. Verwondering te over.

Schildertaferelen…