Vrijheid dus

Bevrijdingsdag 5 mei 2020. Een prachtig begin met gouden zonlicht gefilterd door de bomen en een vroeg welkom. Het staaft mij in een voornemen. Vanaf vandaag is mijn tuin weer de vrijheid voor mij. Ik weet nu hoe ik het aan kan pakken. Vroeg in de ochtend gaan en op redelijke tijd, daar waar de vijf in de klok slipt, de wijnflessen open poppen, de mensen elkaar na noeste arbeid op zullen zoeken, weer huiswaarts keren. Even nog, tot het voor mij, risico op twee fronten, weer veilig zal zijn. Het gemis van groen in de vingers is te groot. Daar kunnen de fietstochten in de omgeving en het wroeten in de balkonpotten, niet aan tippen. Bovendien is buurman nu zo gewend om de tuin te doen, dat er ongemerkt, verstrengelingen van belangen plaats vinden. Hij gaat onvervaard aan de slag, wat heerlijk is, maar de fase van het vragen is voorbij. Dat betekent, wat wind uit de zeilen nemen en zelf de touwtjes weer in handen krijgen.

Vrijheid dus.

Het huis is schoon voor zover het in mijn mogelijkheden lag, de taken gedaan. Er ligt nog een opdracht te wachten en een halve zonder deadline. Ik wil weten of mijn irissen het redden, er nog wat akeleien naar boven zijn gekomen. Bovendien moeten de dahlia’s uit het schuurtje de grond in en wil ik nog wat papaver, vingerhoedskruid en verse akelei zaaien, het gras maaien, de houtstapel ordenen en zien waar de composthoop terecht is gekomen in de wiedwoede van de Oude.

Ik neem snuitje mee en snuf, zoals de thermoskan inmiddels heet. Snuf en snuitje en de zwarte handschoenen. Het is bijna de titel van een boek. Gisteren heb ik bevrijdingsdag zitten kijken met twee brandende waxinelichten voor de beelden op de Dam, heb de ongezouten kritieken op Twitter gelezen van mensen, die niet hebben leren luisteren of alleen blijven hangen op een eigen beeld bij een woord, zoals in de toespraak van Arnon Grunberg, die op een meesterlijke wijze de bitterheid van de overheersing van een volk neerzette. Dat nooit weer, schemert door de woorden heen, waar mensen alleen op het woord Marokkanen blijven hangen, zonder de essentie van het verhaal te doorgronden. Het leven weer in eigen handen nemen, werd daar gevoed. De vrijheid om de tuin contactarm maar bereikbaar te laten zijn voor mij en te genieten van de schoonheid van het kleine paradijs dat de Bernagie heet. Verlicht oord.

Vijf mei is vrijheid, is verlangen, is liefde voor al wat leeft. De batterij van de grasmaaier is opgeladen, de thermoskan gevuld, het stuk geschreven, we kunnen gaan. Gisteren bij vier mei was de opdracht in ‘anders kijken’ Herdenken, maar ik geloof dat ‘Gedenken’ het juiste streven is  Herdenken is naar voren halen Gedenken is een plaats schenken in het nu. De mensen, die in je geest nog altijd bij je zijn, toe te laten en een plaats te geven onder de horizon van het huidige bestaan. De wijze woorden van mijn moeder, de bedachtzaamheid van vriendin, de kleine filosofieën van de grote kleine man, de vader van de kinderen, de gedichten van Vasalis, de spreuken van Tagore, naast het gedenken van hen die elders wonen en voor nu even onbereikbaar zijn. De gulle lach van de kleinkinderen, de liefde van de kinderen en schoonkinderen, de indringende mails van de wijze uit het verre Hongarije en zijn onvoorwaardelijke liefde voor een oude vriendschap, de gevoelde liefde van de vrienden en vriendinnen in de onbereikbare nabijheid, thee voor een raam. Gedenken is geen afscheid, maar een inclusie.

Vandaag is het ‘de dag van de bevrijding van de zogenaamde onmogelijkheden’, het pad effenen en doen wat er nog altijd wel kan. Zoals men het van de week nog zo mooi zei: Het is niet ‘Het nieuwe Normaal’, maar het ‘Abnormaal dat ééns weer ten goede zal keren’. Ons streven vliegt hoger dan de mogelijkheden van het ogenblik. Vrijheid dus.