Die argeloze Kinderziel

Zonovergoten vriendelijke vrolijke buitenkant, met haar tere bloemen in de prille ochtend, een dun  laagje nachtvorst op blad en bloem. De duif op het balkon, die het territorium verkent. Is er plek voor een nest. Het is de duif van de Es voor het huis, stel ik me zo voor. Ze vliegt koerend tot op de rand van het hek van het balkon en inspecteert kloekend, koppie opzij, over de rand de afgrond en daarna nog een keer de binnenkant, de vergeetmenieten, de blauwe druiven, de narcissen, het vogelbad. Als ze weg is gevlogen mag Pluis op het balkon. Een teken aan de wand voor Dollie, geen goede plek voor ‘Kleine duiffies, mooi van lillikheid’, zou mijn oma zeggen.

Er zijn mensen die duiven vergelijken met ratten. Ik vind tamme ratten allerschattigst. Zjoerd en Frizzle waren twee allerliefste exemplaren, die de kinderen veel plezier bezorgden, maar vooral veel liefde gaven, als ze in de warme holletjes van mouw tot nek hun slaapplek probeerden te vinden of hunkerden naar aai en knuffies. Goede schone hokken doen wonderen.

Van de bruine rat heb ik niet zo’n hoge pet op, maar dat komt voornamelijk door de opvoeding en de plaag die er heerste in onze buurt in de jaren zestig. Broers gespannen gebogen met opgeheven spade om te meppen boven de kuil die mijn vader aan het graven was vlak naast de schutting bij de achtergevel van het huis. Het zijn beestachtige herinneringen. De platgeslagen rat heb ik destijds niet afgewacht. Ik was acht of daaromtrent.

Duif is voor mij Annie M.G. Schmidt en Zuster Clivia met Leen Jongewaard boven op het dak. Al mijn kinderen van dertig jaar onderwijs kennen het lied, zoals zovele evergreens. Omdat duif het niet verdient om als rat te worden beschimpt of omdat het ooit toebehoorde aan die maakbare vredige wereld, waar invloeden van buitenaf geen vat op leken te hebben. Dieren waren geen ziekteverspreiders, maar lieve aaibare knuffeldieren, tot en met de wandelende takken toe, waar ze vol bewondering naar keken als ik ze liet dansen op mijn arm. ‘Laat mij ook eens, Ber’. Alles was mogelijk.

wormen zoeken voor het wormenhotel

De enorme dikke spin, die altijd uit zijn gootje omhoog klom in het najaar de wasbak in, bevrijdde ik omzichtig met de holle handen, onder aanmoediging van de kinderen, zonder blikken of blozen uit haar benarde positie. Wist spin veel van de waterstraal die ongetwijfeld boven op haar zou plenzen. Spinnen, pissebedden, torren, kevers, slakken en wormen waren er allemaal ter meerdere eer en glorie van ons welzijn en voor de natuur in het bijzonder. Nou ja, behalve de vele muizen in het oude gebouw, waarvan de populatie door gemeentedelvers werd geprobeerd die vakkundig om zeep te helpen. Daar wisten de kinderen gelukkig niets van.

Schoonzoon appt me een PDF met een fotoreportage van de eerste Coronaweek. Wat voor ons volwassenen een volslagen nieuw begrip is, is voor kinderen een gegeven. Ze leren elke dag nieuwe dingen en zijn regelmatig aan veranderingen onderhevig. Hun hele leven is een aanpassen aan. Het is nu wel bijzonder fijn. Want afgezien van het vele leed, dat hen niet of ten dele bereiken zal, zijn paps en mams de hele dag in de buurt, worden er allerlei bijzondere creatieve uitjes naar afgelegen plekken verzonnen en is thuisblijven het ultieme leren. Samen koken, het geheime recept van Oma Ineke uitproberen van de appeltaart, nu ze het zelf niet kan komen bakken, de hoogste toren van lego bouwen, lachen met mama en zus, fietsen, met paps koken, lekker luieren en ook hard werken in bijvoorbeeld het tijdschrift van Freek de dierengoeroe.

Dat is wat er bij kinderen op hun netvlies geschreven wordt. Gelukkig maar. We blijven kijken vanuit hun blik, dan volgt de invulling voor de dag vanzelf. Ze hebben recht op een verantwoord, maar ook zorgeloos bestaan. Gescheiden van school en vriendjes maar met vreugde en liefde voor die argeloze kinderziel.