Lang leve het leesvoer

Hoera. Eindelijk weer eens een echt ontbijt met de door zoonlief bestelde ochtendkrant n de bus, die ik eerst wel helemaal op moest gaan halen. Maar geen nood. Ik weet nu hoe ik de trap zonder ademnood kan overwinnen. Bij tijd die stil staat past ‘pas op de plaats’, dus treed ik, tree voor tree, een stap erop, andere voet bijsluiten, volgende stap  met het andere been, voet weer bijsluiten, etcetera, naar boven. Het heeft de aard van een slak, maar het resultaat is een glorieuze triomf.

Op bed liggen nu twee kranten, want die van gisteren was nog niet helemaal uitgespeld, het essay van Özcan Akyol: Generaal zonder leger, geliefd en verguisd en het boekenweekgeschenk van Annejet van Zijl: Leon & Juliette met de prrachtige omslag van Jean-ëtienne Liotard: ‘Portrait of a young woman’. Ik zal naar Missouri moeten om het te mogen aanschouwen, maar ja, de grenzen zijn dicht.

Er staan nog twee schilderijen op de ezel. Notourius B.I.G. hier in huis en een vrouwenportret op de ezel in de Bernagie.  Er is genoeg te doen. Het huis roept stof, maar ik hou mijn oren dicht. Ik mis maandag ‘De Nachtreis’, een verteltheater van Sahand Sahebdivani,  over de vlucht na de Iran-Irakoorlog. Teveel kinderen op een kluitje, al dan niet verkouden of daaromtrent. Ik had het graag gezien. Kijk nu de trailer en geniet alvast een stukje mee. Sommige oplossingen liggen zo voor de hand.

Onduidelijke foto van moe met krant

De krant is echt een cadeau. Er staat een beeld in mijn hoofd geprent van mijn moeder, die ’s morgens wachtte tot bijna iedereen weg was, dan kwam ze naar beneden, plukte de krant van de mat, schoof op haar knieen op de grond, vouwde de krant open en steunend op haar ellebogen spelde ze alles van A tot Z uit. Op zaterdag een crypto om het hele weekend stuk te bijten en ze was volmaakt gelukkig.

Miijn beeld van de ochtendkrant is een tafeltje met ontbijt, croissant, kopje koffie, een ei, een vleug zon erbij, openslaande serredeuren en wapperende tule gordijnen, een zwoele lentebries en het gekwinkeleer van de vroege vogels.

Weliswaar worden de serredeuren balkondeuren en ontbreken de wapperende gordijnen, maar er kan veel. Huiselijkheid. Dat is het woord wat er binnen valt. Het balkon en de kamer weer huiselijk maken, nu we toch gedwongen zijn om zoveel mogelijk in huis te blijven. Ik zou ook in alle vroegte de krant mee kunnen nemen naar de Bernagie en daar in de prille ochtendzon mijn krant openslaan. Het belooft in ieder geval meer leesvoer.

Naast het gebruikelijke wereldleed ook nog een aardig aantal opinies, meningen, deelzaamheid om stuk te bijten of om over te mijmeren. Zo lees ik, dat het kunstwerk van de week in het Catharijeneconvent hangt. Het is een foto van Gert jan Kocken is van een kamer in de Uiterwaardenstraat. Het is zo bijzonder omdat daar Maria 56 keer aan Ida Peerdeman is verschenen. Hoe had ik in Godsnaam ooit afgeweten van deze vrouw, anders dan door dit artikel. Zelfs een tikkeltje wijzer weet ik nu dat in het Catharijneconvent de tentoonstelling ‘Allemaal wonderen’ te zien is. Tenminste na 30 maart moeten we hopen dat alles weer open mag.

Mijn wonderen zijn die kleine, de tuin die opbloeit na de dorre druilerigheid van een te natte winter, al die knoppen die uitbotten vanuit nietige oksels, de ochtend dat ik de pot op mijn balkon ineens weer vol blauwe druiven vind, een merel die merelt in de boom voor het huis. Nu er niets gebeurd buiten alle ellende, is dit een welkome afleiding. Lang leve het leesvoer.