De vlag die de lading dekte

Ik herkende haar aan de lange gelnagels in paars en paarlemoer. Ze lag op een van de kamers apart en keek veelvuldig naar de open deur. Toen ik langs kwam ook. Ik wipte aan.

Het was stil op zo’n kamer alleen. Natuurlijk was dat ’s nachts fijn, maar als je afleiding zocht voor de gedachten die maar bleven malen, dan gebeurde er op een vierpersoonskamer genoeg. Hier zag ze enkel verpleegkundigen en voorbijgangers in razende vaart langs haar deur lopen. Uitbehandeld op de dagbehandeling en met een week vakantie in Turkije in het verschiet had ze plotseling last van hoofdpijn gekregen. Niet zo zuinig ook. Heftige hoofdpijn, die gekmakend was. Op zondag, waarom toch altijd op zondag, was het echt niet meer te houden geweest en werd ze per ambulance naar hier vervoerd. Bij nader onderzoek bleek dat het mis was.  Daar ging het reisje naar Turkije. Spijt blonk door in haar ogen . Ze had zich er zo op verheugd. Nu wachtte ze op haar vriend, uh man, vorige maand getrouwd. Licht in de ogen. En op een vervolgverhaal van de artsen. Hoe nu verder en graag nog wat kwaliteit van leven. Daarna volgde een uitgebreide uiteenzetting van het gellen en nagellak en hoe de gelnagels meegroeiden met de nagels. Gek idee eigenlijk. Als je ze niet om de vier weken zou vernieuwen, zouden ze op het laatst aan de nagel zitten in plaats van erop. Grote grijns. Ze had vandaag zullen gaan. Ach ja. Het kan verkeren. Berusting op alle fronten.

Een lang gezicht, dat nog eens versterkt werd door diepe groeven rond de mond. Daar lag iemand met een niet mis te verstane boodschap.  In het kort lichtte hij zijn doopceel en toen we bij het bewuste ‘slecht nieuws gesprek’ aankwamen, wond hij zich zichtbaar op. ‘Men luistert niet meer tegenwoordig. Ze luisteren niet’. ‘Wie zijn ze’ vroeg ik. dat bleken zijn twee dierbaren te zijn, zelf beide verpleegkundige, maar niet in staat om naar de arts te luisteren. ‘Misschien zijn ze te verdrietig of te bang’ opperde ik. Dat stond op een lager peil. Ze moesten voor hem luisteren, hij kon het nu even niet. Al zijn angst wentelde hij in de boosheid op derden. Dat leidde ook af. Het was nota bene zijn beroep geweest te luisteren. ‘Het moeilijkste wat er is’, zei ik. ‘Haal je ook kopjes thee’, vroeg hij. Het was genoeg geweest.

De man in het bed aan de overkant wilde ook stoom afblazen. Hij was met een kruiswoordraadsel bezig. Nee, crypto’s was veel te ingewikkeld. Vanmiddag kreeg hij te horen wat er mis was. Ook hals over kop opgenomen met klachten. Allerlei onderzoeken gehad en nu maar afwachten. Hij was nog onbevangen en had die laconieke houding van komt tijd, komt raad. Het bleek dat we een gemeenschappelijke kennis hadden. Die kwam vanmiddag op bezoek. Hij zou de groeten doen en schreef mijn naam boven het raadsel.

Het was de ochtend van de gesprekken. Bij alle kamers waar ik binnen ging wilden mensen vooral hun verhaal kwijt. Omdat het hoog zat, omdat het de verveling brak, omdat ze stoom af wilden blazen en omdat het fijn was om weer eens iemand anders dan de witte uniformen te zien.  Een beetje afleiding in deze donkere dagen.

In de lange gang beneden lag iets op de grond. Dichterbij zag ik het. een papieren muts, in de haast misschien afgevallen en onopgemerkt. Eenzaam lag hij daar, terwijl iedereen langsheen snelde.

Buiten wisselde de lucht van kleur. Het beeld van kunstenaar Jits Bakker bracht een ode aan de snel voorbij trekkende wolken boven haar hoofd, waar een zonnestraal beloftevol doorheen scheen. ‘Circle of life’. De vlag die de lading dekte.