Ontvangen en gelezen

Een noodkreet van een medeblogger. Ze vraagt zich af of we niet wat meer open over onze innerlijke pijn kunnen zijn, omdat het minder eenzaam zou voelen, als je die zelf voelt schrijnen. Ze omschreef het probleem goed. Bij anderen lijkt het allemaal zo makkelijk te gaan. Lijkt is schone schijn. Het verleden toont een spiegel met haar gezegdes: ‘Bij een ander is het gras altijd groener’ en ‘Elk huisje heeft zijn kruisje’. Niets is wat het lijkt.

Het delen van die pijn is iets wat je doet met de uitverkorenen. Je eigen naaste vrienden, een betrouwbaar familielid. Ook daar wisten ze vroeger wel raad mee. ‘De vuille was niet buiten de deur zetten’of je goeie naam niet te grabbel gooien’, alles wat deuken op kan leveren in het imago moet vermeden worden.

Een nuance is dat er praters zijn en binnenvetters. Een binnenvetter zal nooit het achterste van zijn tong laten zien. Dat wordt bewaard tot in lengte der dagen, om uitgebreid en lang op te kauwen. Ze zwijgen in alle toonaarden. De praters zijn altijd bezig met ventileren. Of dat nu in een dagboek is of in hun hoofd, tegen derden of in een blog, ze schrijven al hun leed en verdriet van zich af. Er is nog een ander soort prater. Die overschreeuwen zichzelf en hun angsten en trekken het masker van de schijn over hun verhalen heen. Ze verschuilen zich. Deze laatste prater is moeilijk uit te pellen. Voordat je bij hun innerlijke emoties komt, is er een lange weg te gaan.

Daarnaast spelen nog meer factoren een rol. Ben je optimistisch of niet. Lacht het leven vaker dan dat het huilt. Hoe ervaar je schoonheid, groots of meeslepend of juist in het kleine leven. Vind je troost in de natuur. Ben jezelf een makkelijke prater. Welke betekenis geef je aan het leven. Mooie filosofische vragen om de diepte in te gaan. Bovendien ben je het niet allemaal, maar zijn er periodes, waarin een bepaalde gemoedstoestand je overkomt. Het is de vraag of je er op dat moment over kan praten. Soms schroeft leed letterlijk en figuurlijk je keel dicht. Er zijn dan jaren nodig om het een plek te kunnen geven en nog blijft het schuren.

De wetenschap dat het zo is, dat iedereen dat kruis draagt zou voldoende kunnen zijn. Bovendien is dat leed al in de kleinste dingen te merken. Een opmerking, die men maakt, een oogopslag, een arm om iemand heen, een kwinkslag, een afwerend gebaar. Lichaamstaal zegt veel meer dan de woorden die eruit rollen. Het lezen van mensen noem ik het. Begrijpen wat er gezegd wordt tussen de regels door. Er gaat een wereld voor je open, als je daar op let. Dan is er geen vooroordeel dat een blokkade opwerpt, maar de ruimte om te ontdekken en te ontvangen.

In het ziekenhuis waar de maatschappelijke status wegvalt en iedereeen lichamelijke pijn deelt, valt een deel van die uiterlijke kenmerken weg en is de behoefte om te delen groot. Daar is innerlijke en lijfelijke pijn met elkaar verstrengeld en het luisterend oor het allerbelangrijkste. Omdat het verzacht en het helpt om je hart uit te storten.

Een oude Indische wijsheid leerde mij: ‘Elke glimlach die gij uitzendt, keert weer tot U terug’.  En dat is het allereerste gegeven. Jezelf openen ontsluit een nieuwe wereld. Want leed, innerlijk leed, laat zich uiteindelijk graag delen, als er ruimte is om ontvangen en gelezen te worden.