Nog even onder zeil.

De wereld in een ander licht. Daar moest ik aan denken toen vanmorgen vroeg plotsklaps na een heftige bui, waar ik middenin zat, de hemel openbrak en een stralende ochtendzon volop de ruimte gaf. Onmiddellijk was er weer ondernemingsdrang, maar eerst riep het bed. Na een uitgebreide wake vannacht had vooral de huid onder de ogen behoefte aan een paar uur slaap.

Het was lang geleden, dat ik iemand tekstballonnen op had horen laten onder de dromen, die er binnen kwamen. Zoonlief kon er als kleine jongen wat van. Hele verhalen kwamen in flarden voorbij, terwijl mijn moederlijk luisteroor  de samenhang trachtte te breien. Het was zijn manier om de dag te verwerken.

Nu ook weer. Het opschrijfboek lag onder handbereik. Geen beter verdrijf in een stille nacht dan krabbelen, lezen, luisteren en observeren als de nood niet aan de man is.  ‘Bedje, warme bedje’.  Een zwaaiende hand: ‘Wat geeft het nou. ’t Is niets. Mijn nek au au au, dat doet zeer hè mannen. Mijn zuster is thuis, tuurlijk is mijn zuster thuis. Laat ze maar. Tuurlijk wist ik dat wel. Ik wist dat wel. Nou dan moet je gaan zwemmen , ik ga ook. Nee, dat hoort ook niet. Oei, warme melk, zeker achteruit en vooruit. Tsjonge warm, je mag er wel bij hoor, ja, zeker weten’.

krabbels

Tijdens het krabbelen gaat het noteren vanzelf. De persoonlijke lading is er tussen uit geknipt. Zo ging het met vlagen de hele nacht door. Tussendoor nog ergens een gezellig praatje met wat crackers en kruimels in bed en druiven toe. Over snoep voor een cent en de jeugd van tegenwoordig: ‘Kom daar nog maar eens om’. Terug in diepe slaap gaf mij stof genoeg om te overpeinzen. Door een wolkbreuk naar huis.

Het dilemma

Terwijl er tegen het middaguur beneden onder mijn raam een groot probleem een aantal mensen flink bezig houdt, schuiven er wolken voor de zon. Als het kon, blies ik ze weg. Grijzigheid genoeg gehad. Het correspondeert met het tafereel daarbuiten. De heftruck, die tot aan haar assen is weggezakt in de zachte modder van wat eens een mooi grastapijt was, voor men met de aanpak van de wijk was begonnen. Steeds meer mannen komen erom heen staan. Schuiven met grondplaten, die al veel eerder gelegd hadden moeten worden. Heftruck nestelt zich nog wat dieper. ‘Knappe vent die me hieruit krijgt’ schudt het gevaarte als de heffer heen en weer zwaait met een man erin. Er staan behalve de mannen ook steeds meer werkmansbussen om heen. Er vindt druk overleg plaats.

Voorzichtig piept het blauw weer door en schuift er voor de heftruck een forser formaat, die de klus moet klaren. Terwijl de man in de heftruck rijst op mijn ooghoogte, schuift de grotere hefarm eronderdoor en klikt een dikke kabel aan de blauwe.Met kleine rukken trekt hij hem uit de benarde positie. Iedereen kan weer opgelucht ademhalen. Het is zo spannend, dat ik vergeet het moment supreme vast te leggen. Beide wagens staan weer op de rit. Een paar mannen bezemen het vuil weg, een ander spit de kuilen vol. Klus geklaard.

Slaap hangt nog een beetje tegen de vermoeide oogleden aan. Gedachten springen weer op nul. Ik ga nog even onder zeil.