En de rust weer nederdaalt.

In een pamflet van Steffi de Pous over het leven op Lesbos stond een belangrijke zin. ‘Angst drijft ons uit elkaar, maar liefde brengt ons bij elkaar. Ze pleit voor het laatste en voor begrip voor mensen in de kampen die uit nood bokkensprongen moeten maken. Te weinig toiletten, te weinig eten om de kinderen te voeden, zodat ze de broodnodige vitaminen binnenkrijgen. Te weinig van alles. Angst voedt de instandhouding van die kampen. Angst regeert waar de EU het af laat weten.  Dus moet de gewone burger het doen. ‘Moedig voorwaarts’ besluit ze dapper.

Gisteren keek ik naar ‘Floortje terug in Nepal’. Daar was een staaltje liefde te zien van het eerste uur. Een dappere vrouw die ter plekke de handen uit de mouwen stak met een goede Nepalese vriend. Samen zetten ze een school op voor de 51 geadopteerde weeskinderen en  die school groeide uit tot een campus waar kinderen naar school konden van klein tot groot. Duurzaam, selfsupporting qua eten en energie, ruime lokalen, frisse aankleding. Floortje was bij de opening. Wat overtuiging en liefde al niet vermag. Deze jonge Amerikaanse had in die jaren in een betrekkelijk korte tijd een depressie en een nieuwe liefde verwerkt. De laatste was mee teruggereisd naar Nepal en gebleven . Die liefde werd bezegeld met een prachtige dochter. Ze vertelde aan Floortje geleerd te hebben dat diep verdriet en diepe vreugde hand in hand gingen. Liefde overwint.

Het was een goede keuze na de mijmering van gisteren. Mondo zorgde voor de balans door het tempo doeloe van ooit eens flink aan de tand te voelen met behulp van Marion Bloem, Adriaan van Dis en de nog jonge Lara Nuberg en Thom Hoffman naast Kester Freriks als gematigd denker. Ook hier een boodschap. Natuurlijk voelt het voor veel mensen die daar hun roots hebben als ‘Die goeie ouwe tijd’, een vleug tempo doeloe, een weemoedige terugblik. Voor persoonlijke verhalen kan dat heel goed. Maar als je de geschiedenis beziet was het alles behalve senang  en is het goed om de bewustwording daarover levend te houden. Niet alles kan bedekt worden met de mantel der liefde.

Het kleine leven gaat ook door. In de vliegende storm een bliksembezoek aan dochterlief en haar gezin met als bonus de komst van zoonlief met zijn kersverse gezin. We soepen samen vegetarisch en genieten. Een ingewikkelde kleurplaat in een Freek Vonk magazine wordt er bijgehaald onder het mom ‘samen kleuren, ja gezellig’. Kleinzoon heeft de regie. Om en om een blaadje. De jongste spruit kijkt pienter de wereld in en kluift af en toe op zijn vingers. Tandjes, de eerste en al vroeg met vier maanden. Spuitluiers, gebroken nachten  en zeveren, het is ook zo. Wat vergeet je de ongemakken toch snel.

Dat is de volgende zalving. Als het leed eenmaal geleden is, dan wordt alles lichter. Het levert veerkracht op en energie. Het aloude ‘Na regen komt zonneschijn’ ploft in een klein wolkje omhoog. De laatste klus was het eten geven aan de oude diabeteskater van dochter Frankrijk. Ze wonen tot aan de hemel, zo voelt het met alle trappen. Ik sta te worstelen met haar sleutels, tot ik ontdek dat het mijn eigen sleutels zijn. Vergetelheid uw naam is vrouw en ouderdom. Kattenbeest mauwt luid, voor een wankele bejaarde, zijn lankmoedigheid en geeft kopjes langs de benen.

Thuis wacht lieve Pluis, die onmiddellijk een rivaal ruikt. Ze komt gezellig naast me liggen op een gepaste afstand en samen zien we hoe voetballend Nederland de bal laat rollen en de de rust weer nederdaalt.