De moeite waard

Er waren gisteren al wat stramme gewrichten in de hand. Ik dacht dat ik in mijn diepe winterslaap van die nacht er faliekant verkeerd op gelegen had. Vannacht wroette de pijn me af en toe wakker. De droom over zoonlief en de knappe dokter met zijn vrouw, de nieuwste elektronische snufjes om te opereren, zoonlief de dokter en niet anders om, via een ingenieus scherm op zijn hoofd, dat zonder moeite de juiste weg aangaf, het zwemmen langs de riffen en de kinderen in lange rijen op de heuvels langs de weg met een meisje die in de diepte was gekukeld, de ophef die het teweeg bracht, dat alles had de pijn niet weggenomen. Sterker nog de muis van de hand bleek dikker te zijn geworden. Dit muisje zou nog een staartje krijgen, vermoedde ik.

De ochtend verliep in alle rust. Gisterenmiddag was ik nog even bij de kringloop aangewipt. Ik kwam iemand tegen die me uiterst enthousiast begroette, maar ik moet eerlijk bekennen, dat ze me wel bekend voorkwam maar was weggezakt in de diepe krochten van het geheugen. Een deur die ik had dichtgeslagen misschien. We stonden bij de kerstprullen en ze was bezig aan het verzamelen, kerstfrutsels om stukjes mee te maken op school.  Zo herkenbaar. Ze kende mijn hele gezin en zo had ik een uitgebreid persoonlijk gesprek met iemand wiens naam was verbleekt en niet meer boven de kerstballen uitsteeg.

De oproep van waakmaatjes, ik ga straks op bezoek bij een verwarde man van mijn eigen leeftijd. Altijd een beetje confronterend. Wel is de beeldvorming anders als mensen, al dan niet verward, bij kennis zijn. Dan is er nog een uitwisseling mogelijk en is het beeld veel persoonlijker. Het interview gisteren had ik met iemand van ons team die vele jaren jonger was. Bijzonder is dat, aan het begin staan en dan al denken over de dood. Ze vond het niet zwaar. Wel confronterend toen na het overlijden van iemand een vrouw met een pasgeboren baby naast haar in de trein kwam zitten. Dat zijn de momenten dat het besef helder is, in een fractie van een seconde. Dood en leven wandelen hand in hand, zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zij noemde de schoonheid van het sterven. Zo’n lieve jonge vrouw met dergelijke dichterlijke gevoelens omtrent afscheid is opmerkelijk. De hoofdreden was de vraag aan zichzelf of zij alleen wilde sterven. Het antwoord was nee en daarom had ze zich opgegeven. Aan alles ligt ten grondslag: ‘Wat is de wil van de persoon zelf’. Zoveel mensen, zoveel wensen.

Straks aan de fysio zal ik vragen waar toch die dikke hand vandaan komt. Misschien zit er ergens een verdwaalde wesp en ben ik stiekem gestoken. Maar dat is een beetje verstoppertje spelen. De pijn was er gisteren al, de zwelling vandaag, het lijkt erop dat de pezen ontstoken zijn. We gaan het zien en beleven.

Gisteren schreef een van mijn vriendinnen op mijn debacle van gisteren: ‘Go with the flow.’ Dat doe ik altijd, het is mijn levensmotto. Komt tijd, komt raad. Voorlopig moet ik even stoppen met dingen te doen, die tegen mijn eigen ratio indruisen. Geen bergen beklimmen die hoger zijn dan de saturatie aan kan.

De zon schijnt, het ziet er prachtig uit. De fysio roept, een interessante ontmoeting wacht. Het leven is betekenisvol en zo de moeite waard.